నీ స్నేహం...

"మీరు ఎవరైతోనైనా స్నేహం చేసేముందే ఒకటికి రెండుసార్లు ఆలోచించండి. ఒకసారి స్నేహం చేశాక, ఆ వ్యక్తిలో మీకు చాలా తప్పులు కనిపించొచ్చు. వీలైతే సరిదిద్దండి. లేదంటే జన్మాంతం భరించండి!"

స్వరాభిషేకం ప్రోగ్రాంలో అనుకుంటాను... యస్ పి బాలు చెప్పిన ఈ విషయం నాకెప్పుడూ గుర్తుంటుంది. ఆ వీడియో బిట్‌ని కూడా రెండుమూడు సార్లు సోషల్ మీడియాలో పోస్ట్ చేశాను. ఒకరిద్దరితో దాని గురించి చెప్పాను కూడా. 

చెప్పింది యస్ పి బాలు కాబట్టి ఆ మాట అంత బాగా గుర్తుంది నాకు. 

వందలాదిమంది ఆహూతుల సమక్షంలో, స్టేజీ మీద యస్ పి బాలు చెప్పిన ఈ అద్భుతమైన మాటను, ఆయనకు అంతకు ముందెప్పుడో రామోజీరావు చెప్పారట.   

కట్ చేస్తే -

ఇట్లా నేను ఒకరిని భరిస్తున్నాను. బహుశా నన్ను కూడా ఎవరైనా ఇలాగే భరిస్తూండవచ్చు. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

100 Days, 100 Posts. 75/100. 

మనోహర్ చిమ్మని ఇన్నర్ సర్కిల్

"The Rich Monk Tribe"

ఇది నా ప్రయివేట్ టెలిగ్రామ్ చానెల్. 

సోషల్ మీడియాలో, బ్లాగులో నా రైటింగ్స్, నా ఆలోచనలు, యాటిట్యూడ్ నచ్చిన లైక్‌మైండెడ్ "New & Upcoming Talent" కోసం ఈ ఇన్నర్ సర్కిల్.

This is purely for the go-getters — passionate film and creative souls chasing big dreams.

ఈ ఇన్నర్ సర్కిల్లో చేరటం వల్ల ఏంటి లాభం?

> నేను బయట పోస్ట్ చెయ్యని కంటెంట్ తరచూ ఈ చానెల్లో పోస్ట్ చేస్తుంటాను.

> వారానికోసారి లైవ్ చాట్/ఎక్స్ స్పేసెస్‌లో గాని కలుస్తుంటాం మనం.

> సినిమా ఫీల్డులో మీ కెరీర్ విషయంలో సలహాలు, సూచనలు. 

> అప్పడప్పుడూ మీకు పనికొచ్చే నా FREE e-Books.

> నా సినిమాల్లో ఆడిషన్స్ & అవకాశాలను సంబంధంచిన తాజా సమాచారం. 

> ఇంకా కొన్ని... ముందు ముందు మీకే అన్నీ తెలుస్తాయి. 

ఆసక్తి ఉన్న New & Upcoming Talent కు స్వాగతం. 

Click the link to join my Telegram Channel — a FREE e-book is waiting for you inside! 

https://richmonk.me/p/the-rich-monk-telegram-channel.html 

- మనోహర్ చిమ్మని 

100 Days, 100 Posts. 74/100. 

మారిన మన సోషల్ జీవనశైలి... మంచికా, చెడుకా?

కొన్ని వార్తలు చాలా బాధిస్తాయి... 

నాలుగు గోడల మధ్య ఉండి లోకజ్ఞానం తక్కువ, వివిధ విషయాలపైన అవగాహన తక్కువ అనుకుంటే వేరు. విషయం వ్యక్తిగతం అయినా, ఇంకేదైనా... స్వేచ్ఛ లాంటి మహిళల విషయంలో అలా జరక్కూడదు అన్నది నా హంబుల్ అభిప్రాయం. అలాంటి నిర్ణయం స్వేచ్ఛ తీసుకోకూడదు అన్నది నా స్థిరమైన అభిప్రాయం. 

ఎలాంటి అంశంపైనైనా ఫైట్ చేసే శక్తి తనకుంది.
ఎందుకని చెయ్యలేకపోయింది? 

బయటపడితే ఎవరేమనుకుంటారో అన్న మైండ్‌సెట్ నుంచి తను కూడా ఎందుకని బయటపడలేకపోయింది?   

కట్ చేస్తే - 

పొద్దున లేచినప్పటినుంచి రాత్రి పడుకునేవరకు సోషల్ మీడియాలో ఎంతో కొంత సమయం వృధాచేసుకుంటున్నాం. అదే నిజం అనుకుంటున్నాం. కాని, అది నిజం కాదు. 

ఎలాంటి మాస్కులు వేసుకోకుండా, మన మనసులోని మాటల్ని, మన జీవితంలోని మంచీ చెడుల్ని పంచుకోవాల్సిన మనవాళ్లకు మనం దూరమైపోతున్నాం.

మనకోసం నిజంగా ముందుకొచ్చే మంచి మనసుల్ని కూడా మనకు తెలీకుండానే దూరం చేసుకుంటున్నాం.  

బాధో సంతోషమో పంచుకోడానికి కనీసం ఒక్కరంటే ఒక్క స్నేహితుడో, ఒక ఆత్మీయురాలో లేకుండా బ్రతుకుతున్నాం. అలా బ్రతకడానికి అలవాటుపడిపోతున్నాం. అదే విషాదం. 

Rest in peace, Swetcha...

- మనోహర్ చిమ్మని   

100 Days, 100 Posts. 73/100. 

అభిమన్యుడు బ్రతికాడు!

ఇష్టంగా, మోహంగా, 

నాకోసం నేనుగా, నాకై నేనుగా...   

నేనే పెనవేసుకున్నా నాకెన్నడూ సరిపడని 

నా సృజనాత్మక పద్మవ్యూహం ఒకవైపు.           

నిరంతరం నాతోవుంటూ

నన్ను పసిపిల్లాడిలా కాపాడే నా నీడే 

నిముషనిముషం, నిర్దయగా 

నా శ్వాసనిశ్వాసలను నియంత్రించిన 

విచిత్ర నేపథ్యం ఇంకోవైపు.   

నాకే తెలియకుండా, నా నిమిత్తమే లేకుండా  

నన్నావహించి, అళ్ళుకుపోయి 

నన్నావాహన చేసుకున్న స్వాధిష్టాన చక్రంలా 

నిరంతరం నన్నుక్కిరిబిక్కిరిచేస్తూ 

నేనెన్నడూ విడువలేని  

నా అనుక్షణిక వ్యామోహాలు నా చుట్టూ.      

అన్నీ కలిసికట్టుగా నన్నొంటరిని చేసి,

భయపెట్టి, బాధపెట్టి

నేను కలలో కూడా ఊహించని  

భీభత్సపు సర్పపరిష్వంగాలై 

నన్ను చుట్టుముట్టి, 

నా మీద బుసకొట్టినప్పుడు... 

జీవితం ఎంత కల్లోలంగా ఉంటుందో 

అంతే కసిగా, కవ్వింతగా కూడా ఉంటుంది.  

     

కొవ్వొత్తిలా కాలం కరిగిపోతున్నా 

కళ్ళకు గంతలు కట్టుకొన్న కొత్త ధృతరాష్ట్రునిలా   

నాకే తెలియని ఇంక దేనికోసమో ఎదురుచూస్తూ

నిశాచరుడిలా నిద్రపోతూనే వుంటాను.  

కట్ చేస్తే -  

పూర్తిగా రంగులు కలపకుండానే

నా వయ్యారి సుకుమార కుంచెలు 

నా చేతివేళ్ళమధ్య నాట్యం చేయకుండానే

నేనింకా మొదలేపెట్టని నా జీవితచిత్రం 

అప్పుడే పూర్తయిపోతుందే అన్న ఆశ్చర్యం

ఎంత వేదనో, అంతే సాంత్వన కదా.     

    

హృదయాంతరాల్లో మెలిపెడుతున్న

అంతశ్శోధనల అలజడిలోంచి 

నేనిప్పటిదాకా కూరుకుపోయిన ఊబికి 

ఇంక రానంటూ నిష్క్రమిస్తూ, 

నిండుగా ఊపిరిపీల్చుకొంటూ,

నా సుజనజీవన స్రవంతిలోకి వస్తూనే...

అప్పటిదాకా నేను కప్పేసుకున్న   

నా ఇనుపతెర వెనుక... 

ఇంకా నాకోసం చేతులుచాచి పిలుస్తున్న 

నా ప్రేమలను, స్నేహాలను, జ్ఞాపకాలను

నా పుస్తకాలను, రచనలను, రాతలను... 

మంచు దుప్పటి కప్పుకున్న 

నా హృదయ శిఖరాగ్రం నుంచి 

గొంతెత్తి పిలుస్తూ,

చేతులెత్తి స్వాగతిస్తూ -   

స్వర్ణరేణువుల ఇసుకముద్దల్ని

చేతులనిండా కప్పేసుకొంటూ 

ఎక్కడా సరిలేని, సాటిలేని 

నా సృజనసముద్రపు అంచుల్లోకి 

పునరాగమిస్తూ, పునీతమౌతూ -   

నా కళ్ళు వర్షిస్తూ, నా హృదయం ద్రవిస్తూ - 

చేరి, కోరి నేను మళ్ళీ కట్టుకొంటున్న  

నా ప్రియమైన, నాకెంతో ఇష్టమైన 

నా కొత్తబంగారు లోకపు ఊపిరుల గూటికి

ఆత్మీయంగా నేనందిస్తున్న ఈ చిన్న కవితే 

ఓ కొత్త ఆరంభం కావచ్చు.   

నా అంతరంగంలో పడిపడి లేస్తున్న 

పిచ్చిఊహల పదబంధాల అలల్లో తడుస్తూ, 

తిరిగివస్తూ, నేను మళ్ళీ మొదలెట్టిన 

నా సిసలైన రంగులకలల కాన్వాసుకు       

ఈ నాలుగువాక్యాలే నాంది కావచ్చు.      

- మనోహర్ చిమ్మని 

(Published in "Palapitta" Literary Magazine, April 2025 issue.)

100 Days, 100 Posts. 72/100.  

Cash + Cause: Why Commercial Films Can Still Carry Soul

Let’s get one thing straight —

A full-blown commercial film can still hit hard with meaning.

You don’t have to pick between box office and backbone.
Between mass and message.
Between whistles and wisdom.

The truth?
Audiences love entertainment. But they remember emotion.
They come for the highs.
They stay for the heart.

So go ahead. Make that racy, loud, blockbuster entertainer.
Add action. Add romance. Add punchlines.
But beneath the glitter, let there be a gut. A soul. A line they’ll take home.

Make movies that make money — and move people.
That’s real cinema.

— Manu

100 Posts, 100 Posts. 71/100.

The Art of Unburdening: Why I’m Choosing Minimalism Now

Three years ago, I started adding things to my life.

Projects. Possessions. People. Promises.
Some came from passion, others from pressure.
Most felt urgent. Very few felt essential.

Somewhere along the way, I stopped asking why.
Why this thing? Why this need? Why now?

I woke up one morning—mentally cluttered, emotionally taxed, spiritually bankrupt.
Not because life was unfair.
But because I had overbooked my soul.

And here’s the truth:
Every burden I carry today… was once my “yes.”
My own doing. My own distraction.

So now, I’m choosing to undo.
I’m learning to shed, not search.
To subtract, not stack.

Minimalism isn’t about having less stuff.
It’s about having fewer regrets.
It’s about keeping only what holds value—and saying a kind, clear NO to what doesn’t.

So here’s what I’m practicing:

• If it doesn’t align with peace, it’s not for me.

• If it doesn’t deepen purpose, I pass.

• If it feels heavy in my chest, it’s not worth the space in my day.

I’m not running away. I’m returning.
To stillness.
To clarity.
To me.

This is not a season of addition.
This is a season of becoming light again.

If you’re reading this and feeling the same — you’re not alone.
Minimalism isn’t a style. It’s a soul choice.

Let’s travel lighter.
Together.

— Manu 

100 Days, 100 Posts. 70/100

అతి తెలివి ఉన్నవాళ్ళంతా చేసే అతి కామన్ తప్పు

జీవితంలోని ప్రతిదశలోనూ ఎప్పటికప్పుడు వందలాది నిర్ణయాలు తీసుకుంటూవుంటాం మనం.

ఇష్టమైన పెన్ కొనుక్కోవడం నుంచి, పెళ్లిదాకా.

ఏదో ఓ కోర్స్ చదివి, మరేదో ఉద్యోగంలో చేరేదాకా.

ఏదో ఓ లోపల్లోపలి అతిచిన్న గోల్‌తో మరేదో ఇష్టంలేని ప్రొఫెషన్‌లో చేరి,

అందులోంచి బయటికి రావాలనుకొన్నా రాలేనంత 'పీకల లోతు' ఇరుక్కునేదాకా.

జీవితమంతా ఎన్నో నిర్ణయాలు.

చిన్నవీ, పెద్దవీ.

కానీ, మనం తీసుకొన్న ఒక నిర్ణయం తప్పని తర్వాత తెలిసినా, వెంటనే దాన్ని సరిచేసుకొనే మరో కొత్త నిర్ణయం తీసుకోలేనప్పుడే అసలు చిక్కంతా! 

కట్ చేస్తే -

తప్పో ఒప్పో, అసలు ఒక నిర్ణయమంటూ తీసుకోకుండా అలా ఉన్నచోటే ఆగిపోవడం మాత్రం అన్నిటికంటే పెద్ద తప్పు. 

అతి తెలివి ఉన్నవాళ్ళంతా చేసే అతి కామన్ తప్పు ఇదే. 

- మనూ    

100 Days, 100 Posts. 69/100.

There’s No Hotter Friend Than a Book

They say there’s no friend as loyal as a book.

I say—there’s no hotter friend, either.

Books don’t ghost you.

They don’t scroll past you.

They sit quietly, waiting… until you’re ready to dive in.

They don’t ask for your time.

But when you give it, they burn you—in the best way.

They make your heart race, your thoughts spiral, your world shift.

One moment you’re on your couch.

The next, you’re in a war zone. Or a love story. Or someone else’s secret life.

A great book doesn’t just tell a story—it lights something on fire.

Inside you.

So yeah, loyal is fine.

But give me a hot friend any day. 

- Manu

100 Days, 100 Posts. 68/100. 

హెలెన్ కెల్లర్ జీవితాన్ని మించిన విషాదముందా?

దాదాపు ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో విషాదం ఎంతో కొంత ఏదో ఒకరూపంలో ఉంటుంది. 

కొందరు చెప్పుకుంటారు. కొందరు చెప్పుకోలేరు. కొందరు అసలు అలాంటి విషాద ఛాయలను గుర్తుతెచ్చుకోడానికే ఇష్టపడరు. వాటిని మర్చిపోడానికి అనుక్షణం నానా తంటాలుపడుతుంటారు.

బయటికి మాత్రం కనిపించరు. అలా కనిపించాలనుకోరు. 

అంతమాత్రాన "వారంతా ఆనందంగానే ఉన్నారు. దేవుడు నా ఒక్కరికే ఎందుకిలా చేశాడు" అనుకోవడం ఏదైతే ఉందో... అది మరింత పెద్ద విషాదం.

మన చేతుల్లో మిగిలిన ఈ కొంచెం సమయాన్ని మనకిష్టమైనట్టుగా బ్రతకడం ఎలా అన్నదొక్కటే మన లక్ష్యం కావాలి. 

మిగిలిందేదైనా శుద్ధ దండగ.   

ఇది నా అభిప్రాయం మాత్రమే. ఎవరినైనా సరే, "మీరు ఇలాగే ఉండాలి" అని చెప్పడానికి నేనెవర్ని?  

కాని మనవాళ్ళు అనుకున్నవారు ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకోవడం కూడా తప్పు కాదు.  

కట్ చేస్తే -

హెలెన్ కెల్లర్ జీవితాన్ని మించిన విషాదముందా? 
లేదు.
ఆమె చేసిన పనుల్లో గాని, ఆమె రాతల్లో గాని అదంతా అసలు లేశమాత్రంగానైనా తొంగిచూడలేదు. 

జీవితంలోనే విషాదం ఉందని, ఇక అదంతా మన రచనల్లోనూ ప్రతిబింబించాలి అంటే ప్రపంచ సాహిత్యమంతా పూర్తిగా ట్రాజెడీలమయమైపోయుండేది. 

థాంక్ గాడ్, అలా జరుగలేదు. 

- మనూ 
       

100 Days, 100 Posts. 67/100. 

కులాల ప్రసక్తి లేకుండా సినిమాలెప్పుడొస్తాయి?

ప్రపంచంలో ఉన్న కులాలు రెండే రెండు. 

డబ్బున్న కులం, డబ్బు లేని కులం. 

మిగిందంతా ఉట్టిదే. 

పనికిరాని చెత్త. బుల్ షిట్. 

కానీ, సినిమా పుట్టినప్పటి నుంచీ మన సినిమాల్లో ఈ పనికిరాని చెత్త చాలా ఉంది. ఎందుకుంది అంటే, సమాజంలో అదే ఉంది, అదే నడుస్తోంది ఇంకా. ఇంకా ఇంకా పెరుగుతోంది చెప్పాలంటే. అలా పెరిగేలా చేసే వ్యవస్థ కూడా ఇంకా ఇంకా ఫ్లరిష్ అవుతోంది. 

ఎన్ని వందల ప్రేమకథల సినిమాల్లో కులం లేదు? ఎన్ని వందల పెత్తందారి సినిమా కథల్లో కులం లేదు? 

కాని, ఈ ఆర్టిఫిషియల్ ఇంటలిజెన్స్ యుగంలో కూడా ఇంకా కులాలేనా? 

వాటిని వదిలిపెట్టి కథలు రాసుకోలేమా? 

ఉన్న కులం, లేని కులం... ఈ రెండు కులాలు చాలవా వేలకొద్ది కథలు రాసుకోడానికి? 

ప్రత్యక్షంగానో, పరోక్షంగానో వ్యక్తివికాసానికి ఉపయోగపడే ఎంటర్‌టైన్మెంట్‌ను ఈ కులాల ప్రసక్తి లేకుండా క్రియేట్ చెయ్యలేమా?  

కులాల ప్రసక్తిలేని థ్రిల్ చూపించడం సాధ్యం కాదా? 

ఎవరో మనదగ్గర కవర్లు తీసుకొని, మనల్నే ఇంటర్రాగేట్ చేసే అవకాశం కల్పించే ఆ కులాల కథలవసరమా మనకు?     

ఇకనుంచి సినిమాల్లో ఏఏ పాత్రకు ఏ కులంవాళ్ళు ఉండాలి అన్నది ఈయన్నడిగి స్క్రిప్టురాసుకోవాలేమో!  

నేను ఆ సినిమా చూడలేదు. నిజంగా ఆ డైరెక్టర్ చేసింది అంత నేరమైతే యాక్షన్ తీసుకోడానికి వ్యవస్థలున్నాయి. 

అక్కడ కులం ప్రసక్తి ఎందుకు? ఎన్ని వందల సినిమాల్లో వేరే కులాల పేర్లతో ఉన్న పాత్రలు ఎన్నెన్ని అఘాయిత్యాలు చెయ్యలేదు? అప్పుడెందుకు ఇలా అడగలేదు? 

ప్రశ్నించడం తప్పు కాదు. నీ కంఫర్ట్ జోన్ అని నువ్వు భావించే కొన్ని సెలక్టివ్ ప్లేసెస్‌లో మాత్రమే ప్రశ్నించడం మాత్రం ఖచ్చితంగా తప్పే.       

అసలా దబాయింపు, ఆ టోన్ ఏంటి? పెద్ద బ్యానర్లు, పెద్ద స్టార్‌ల ప్రెస్ మీట్లలో ఆ వాయిస్ రాదెందుకు? నంగి నంగి అడగాలావద్దా అన్నట్టు మాట్లాడుతారెందుకు అక్కడ? ఎందుకని కొన్ని సెలక్టివ్ ప్రెస్ మీట్లలోనే ఆ దబాయింపు?   

కట్ చేస్తే -  

అసలీ సోకాల్డ్ అవుట్‌డేటెడ్ ఫిలిం జర్నలిస్టులను పిలిచి, కవర్లిచ్చి, అలా ఇంటెర్రాగేట్ చేయించుకోకపోతే వచ్చే నష్టం ఏంటి?   

సోషల్ మీడియా సరిపోదా? ఇదే కవర్లను ఒక డజన్ మంది యూట్యూబర్స్‌కు ఇవ్వండి. ఇంకో డజన్ మంది ఇన్‌ఫ్లుయెన్సర్లకివ్వండి. ఈ సోకాల్డ్ రొటీన్ అవుట్‌డేటెడ్ ప్రెస్ కంటే మినిమమ్ వంద రెట్ల ప్రమోషన్ బ్రహ్మాండంగా చేస్తారు. చేసి చూపిస్తారు.  

ఇంకా ఎక్కడున్నాం మనం?

- మనోహర్ చిమ్మని  


100 Days, 100 Posts. 66/100. 

హిట్ డైరెక్టర్ల సక్సెస్‌ల వెనుక రహస్యం ఇదే!

ఒక చిరంజీవి, ఒక విజయశాంతి-సుహాసిని, ఒక వీరేంద్రనాథ్, ఒక ఇళయరాజా-వేటూరి... ఇలాంటి దిగ్గజాలు నాలుగుస్థంభాల్లా అలా ఉన్నారంటేచాలు... ఇంక ఆ సినిమా షూటింగ్‌కి ముందే హిట్ కదా? అప్పుడు డైరెక్టర్ కోదండరామిరెడ్డి అయితే ఏంటి, రవిరాజా పినిశెట్టి అయితే ఏంటి?

ఏ సినిమాకైనా సగం హిట్ కాంబినేషన్‌తోనే వస్తుంది. మిగిలిన సగం వారి టాలెంట్, స్కిల్స్, మన్నూ మశానం ఏదైనా కావచ్చు. ఒక్కోసారి అలాంటిదేం లేకుండానే అతి చెత్తగా తీసిన సినిమా కూడా హిట్ కావచ్చు. దాన్నే లక్ అంటాం.  

అదీ లెక్క. 

అప్పుడైనా ఇప్పుడైనా, హిట్ డైరెక్టర్ల సక్సెస్‌ల వెనుక రహస్యం ఇదే.

హిట్ కాంబినేషన్. 

నేను సినిమాల్లోకి రాకముందే ఇలాంటి సమీకరణాల లెక్క గురించి నాకు చెప్పింది, ఒక సీనియర్ కోడైరెక్టర్. 

కట్ చేస్తే -

ఇదే సీనియర్ కోడైరెక్టర్ నాతో ఇంకో రెండు మాటలు అప్పట్లోనే చెప్పాడు...

"నువ్వు నీ మొదటి సినిమా ఎట్టిపరిస్థితుల్లో హిట్ చెయ్యాలి. అలా కాలేదంటే మాత్రం చాలా స్ట్రగుల్ ఉంటుంది తర్వాత."

"ఇప్పుడు నువ్వు హీరో రాజాతో, ఇంతమంది పేరున్న కమెడియన్స్, సపోర్టింగ్ ఆర్టిస్టులతో చేస్తున్నావు. వాల్యూ విషయంలో, నీ తర్వాతి సినిమాలు  ఖచ్చితంగా ఇంకా పైపైకే వెళ్ళాలి" అని. 

మొదటి విషయం జరగలేదు. రెండో విషయం నేను వినలేదు. 

"కొన్ని జ్ఞానోదయాలు చాలా ఆలస్యంగా అవుతాయి" అని అప్పుడప్పుడూ నేను అంటుంటాను. ఇదీ అలాంటిదే ఇంకో జ్ఞానోదయం.    

తర్వాత, ఇదే సీనియర్ కోడైరెక్టర్ నా మొదటి సినిమా "కల"కు కోడైరెక్టర్‌గా పనిచేశాడు. నాకు మంచి మిత్రుడయ్యాడు. ఇప్పటికీ నిర్మొహమాటంగా మేము చాలా విషయాలు గంటలు గంటలు మాట్లాడుకుంటాము. 

ఇప్పుడు అదే సీనియర్ కోడైరెక్టర్ మిత్రుడు, నేను కలిసి ఇంకో సినిమా చెయ్యబోతున్నాం. ఆ వివరాలు ఇంకో పోస్టులో.     

  

- మనోహర్ చిమ్మని 


100 Days, 100 Posts. 65/100.

Don’t Quit Films. Quit Doubting Yourself.

It’s not the films that break us.

It’s our limited thinking around them.

For a long time, I believed I had to do one or two more films and then walk away.
Say goodbye to the madness. 
To the magic.
To the pain.
To the poetry.

But here’s the truth that hit me like lightning:
The pain isn’t in making or quitting films.
The pain is in thinking we have to quit.

When I killed that thought — that I need to exit this world for peace or survival — I felt a wild new freedom.

When I said goodbye not to films, but to the idea of leaving films — everything opened up.

Suddenly, the game changed.
The energy shifted.
The sky said welcome back.
Opportunities began to glow in the dark like fireflies.

Why?

Because now I’m not chasing a film.
I am the film.
And all I need... is one hit.
Just one.

One film.
One micro-budget thriller.
One bang-on emotional script.
One powerful connect with the audience.

That’s it.
One hit.
And life changes overnight.

From struggle to abundance.
From silence to buzz.
From unknown to unforgettable.

And the best part?

I don’t need a big studio.
I don’t need a star.
I just need my fire back.
And my own permission to dream big again. 

If you're a filmmaker, a creator, a dreamer—

Let this truth sink into your bones:
You don’t need ten chances. You need one hit.
And it will never happen if you keep thinking of quitting.

Burn the exit map.
Fuel the creative fire.
Go all in.
Your next film could be the one.

No one remembers how many times you struggled.
But they will remember the film that changed your life. 

Don’t leave films. Leave your doubts.

Big money will follow.
Magic will unfold.
And the world will say:
Where was this filmmaker all these years?

— Manu 

100 Days, 100 Posts. 64/100.  

The Art of Loving You

Love yourself.

Like your life depends on it.

Because it does.

No one can pour into you

what you won’t pour into yourself.

Talk kindly to your mind.

Rest when your soul says stop.

Create like you’re already enough.

Forgive the old versions of you.

And begin again—soft, bold, alive.

—Manu 

100 Days, 100 Posts. 63/100.

The Monk Doesn’t Quit

Who said a monk has to walk away from the camera?

A thinking Rich Monk doesn’t need to leave films, creativity, or the wild joy of storytelling.

Stillness isn’t silence.

It’s clarity.

And clarity creates better art.

Stay quiet inside.

But make some noise out there.

—Manu

100 Days, 100 Posts. 62/100. 

నేను ఉద్యోగానికి పనికిరానేమో అనుకొని...

1995. ఈలన్ మస్క్. 

ఎన్ని ఇంటర్వ్యూలకెళ్ళినా ఉద్యోగం ఇవ్వలేదెవ్వరూ. చివరిసారి మస్క్ అప్లై చేసిన నెట్‌స్కేప్‌లో కూడా ఉద్యోగం రాలేదు. 

"ఓకే. నేను ఉద్యోగానికి పనికిరానేమో 

అనుకొని నా సొంత కంపెనీ ప్రారంభించాను." 

- ఈలన్ మస్క్ 

కట్ చేస్తే - 

2025. ఈలన్ మస్క్. 

స్పేసెక్స్ సామ్రాజ్యాధినేత.

ప్రపంచంలోనే నంబర్ వన్ ధనవంతుడు. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

100 Days, 100 Posts. 61/100    

అందుకే వారు లెజెండ్స్ అవుతారు!

నేను 8 గంటలే పనిచేస్తాను... నేను రాత్రి 8 తర్వాత పనిచేయను... ఇలాంటి కండిషన్స్, రూల్స్, వర్కింగ్ లాజిక్స్ ఉన్నవాళ్ళు సినిమా ఫీల్డుకి అసలు పనికిరారు. 

కట్ చేస్తే -

పని గంటలు పెంచడం ద్వారా, చిన్న బడ్జెట్ సినిమా సెటప్స్‌కు కాస్త ఖర్చు కూడా తగ్గించుకొనే అవకాశం ఉండొచ్చు. కాని, భారీ బడ్జెట్ సినిమా సెటప్స్‌లో అసలు ఆ అవసరమే ఉండదు.  

ఆర్టిస్టులు, టెక్నీషియన్స్ ఒక మూడ్‌లో బాగా పనిచేస్తున్నప్పుడు, అదే ఫ్లోలో మంచి అవుట్‌పుట్ రాబట్టుకొనే అవకాశం ఉంటుంది. సాధారణంగా చివరి ఒకటి రెండు గంటల్లోనే ఆర్టిస్టులు, టెక్నీషియన్స్ అలాంటి క్రియేటివ్ హైకి చేరుకుంటారు. అంత బాగా, అంత అద్భుతంగా పనిచేస్తుంటారు. ఇంతలో కాల్‌షీట్ టైమ్ అవుతుంది. యూనియన్ రూల్స్, ఆర్టిస్టుల కండిషన్స్ నేపథ్యంలో తప్పనిసరిగా డైరెక్టర్ "ప్యాకప్" చెప్పాల్సివుంటుంది... ఇష్టంలేకపోయినా.   

క్రియేటివిటీ ద్వారానే పైకి వచ్చి, బాగా పాపులర్ అయి, బాగా సంపాదించి, ఒక స్థాయికి వచ్చినవాళ్లే... అదే క్రియేటివిటీని చాలా ఈజీగా తీసుకోవడం ఏదైతే ఉందో... అది కూడా ఫీల్డులో మామూలు విషయమైపోయిందిప్పుడు. అదే విషాదం.

గతంలో అయినా, ఇప్పుడైనా, ఎప్పుడైనా... సినీఫీల్డులో లెజెండ్స్ ఎప్పుడూ ఇలా ఆలోచించరు. రెమ్యూనరేషన్ తీసుకోవడం ఒక్కటే కాదు, ఫిలిం మేకింగ్‌లో ప్రతి అంశాన్ని చాలా సీరియస్‌గా పట్టించుకుంటారు. బాధ్యతగా ఆలోచిస్తారు. అందుకే వారు లెజెండ్స్ అవుతారు.        

- మనోహర్ చిమ్మని

100 Days, 100 Posts. 60/100.  

Spiritual and in Love

You don’t have to choose.

You can meditate in the morning
and miss someone by afternoon.

You can seek silence
and still crave a warm hand.

Love doesn’t make you less spiritual.
It makes you more human.
And that’s the whole point.

— Manu

100 Days, 100 Posts. 59/100. 

The Pain of the Rush

You’re in a rush because you think you’re behind.

But that rush is what’s hurting you.

You skip steps.
You chase shortcuts.
You panic when things slow down.

But creation, healing, real progress—
they all need space.

Slow isn’t weak.
It’s wise.

So pause.
Breathe.
Trust the pace of what truly matters.

- Manu

100 Days, 100 Posts. 58/100. 

కొన్ని తప్పులు తెలిసే చేస్తారా?

గత ప్రభుత్వం తల్చుకొంటే అత్యద్భుతంగా చేయగలిగిన ఒక చిన్న పనిని ఎందుకో పక్కనపెట్టారు, లేదా అసలు పట్టించుకోలేదు.

అలా ఒకటి కాదు, రెండు కాదు, పదేళ్ళు గడిచింది. ప్రభుత్వం మారింది.  

కట్ చేస్తే - 

కొత్త ప్రభుత్వం ఆ అంశాన్ని పక్కన పెట్టలేదు. ఎవరి పేరుతో చేస్తోందన్నది తర్వాత విషయం. అది వేరే డిస్కషన్ పాయింట్. 

బట్, చేస్తోంది. చేసేసింది.
హాయిగా ఆ మైలేజ్ ఎంజాయ్ చేస్తోంది. 

ఈరోజు ఒక పెద్ద వేదిక మీద గ్లామరస్‌గా జరుగుతున్న సినిమా అవార్డుల సెలబ్రేషన్ చూస్తుంటే ఇలా రాయాలనిపించింది. 

అవసరం లేని కొన్ని తప్పులు తెలిసే చేస్తారా అనిపించింది.  

- మనోహర్ చిమ్మని

100 Days, 100 Posts. 57/100.

Everything Is Spiritual

You don’t have to wear robes.

Or chant. 

Or meditate for hours.

Just breathe.

Look at a leaf.

Hold a pen.

Watch a child smile.

Speak kindly.

Work honestly.

Everything is spiritual.

Not because it’s labeled so.

But because it’s alive.

And so are you.

When you treat the ordinary as sacred,

You begin to live in wonder.

That’s when creation truly begins.

- Manu 

100 Days, 100 Posts. 56/100.

ఇలాంటివి చూసినప్పుడే అనిపిస్తుంది...

ఇకనుంచి ఫ్లయిట్ ఎక్కేటప్పుడు ఎంతో కొంత భయంగానే ఉంటుంది. 

ఫ్లయిట్ అలవాటు కాకముందు నాకు ఫ్లయిట్ అంటే చాలా భయంగా ఉండేది. నేను ఎక్కువగా తిరిగిన చెన్నై, ముంబై ఫ్లైట్స్‌లో ఆ ఒక్క గంటకే నా మైండ్ డైవర్ట్ చేసుకోడానికి చాలా చేసేవాణ్ణి. నోటింగ్ ప్యాడ్‌లో రాయడమో, ఏదైనా బుక్కో మ్యాగజైనో చదవడమో, మొబైల్లోని నోటింగ్ యాప్‌లో ఏదైనా టైప్ చెయ్యడమో... ఏదో ఒకటి చేస్తూ... మొత్తానికి ల్యాండ్ అయ్యిందిరా బాబూ అని రిలాక్స్ అయ్యేవాణ్ణి. 

అలాంటి స్టేజ్ నుంచి, ఎవరైనా వైజాగ్‌కి ట్రెయిన్లో వెళదాం అంటే, "ఎందుకు, ఫ్లైట్లో వెళ్దాం" అనేసే వరకు నాకు బాగా అలవాటైపోయింది ఫ్లయిట్.

ఆమధ్య యు యస్ వెళ్ళినప్పుడు కూడా, సుమారు 26 గంటల ఫ్లయిట్ జర్నీ కూడా నన్నేం భయపెట్టలేదు. 

కట్ చేస్తే -

నిన్నటి అహ్మదాబాద్ బోయింగ్ ఫ్లయిట్ దుర్ఘటన నిజంగా దారుణం. 

ఎంతమంది కలలు ఎలా కొన్ని సెకన్లలోనే బూడిదైపోయాయి? 

ఇలాంటివి చూసినప్పుడే అనిపిస్తుంది... జీవితం గాలి బుడగ లాంటిది కదా అని. ఎప్పుడు టప్ మంటుందో ఎవ్వరికీ తెలీదు.   

In the blink of an eye, everything can change. Life gives no warnings. 

- మనోహర్ చిమ్మని   

100 Days, 100 Posts. 55/100. 

The Old Me

This morning, I asked myself,

“Can you take me back to the person I used to be?”

And something deep replied—
“Why would you go back…
when you’ve come so far?”

We miss who we were…
until we realize who we’re becoming.

- Manu 

100 Days, 100 Posts. 54/100. 

24 Hours

Death has two truths.

It’s certain.

And it’s uncertain.

You know it’s coming.

You just don’t know when.

So here’s the game:

Live like you’ve got only today.

Not next week. Not someday.

Just 24 hours. 

Create.

Love.

Say what matters.

Be who you are.

Tomorrow is theory.

Today is real. 

- Manu 

100 Days, 100 Posts. 53/100. 

అతడొచ్చాడు!

"మీకు సో అండ్ సోతో ప్రాబ్లం ఉంది. ఇప్పుడు మీరు ఆ ప్రాబ్లంతో బాధపడుతున్నారు" అన్నాడతను.

"అసలు అలాంటిదేం లేదు" అన్నాన్నేను. 

కొంచెం తడబడ్డాడతను. 

"ప్రాబ్లం ఉండాలే" అన్నాడు మళ్ళీ.

"లేదు" అన్నాను నవ్వుతూ. 

"మీకు ఆ సమస్య వస్తుంది... దగ్గరలో ఉంది" అన్నాడు మళ్ళీ.

"ఎక్కడిదాకొచ్చిందో చూసి, లైవ్ లొకేషన్ పెట్టండి" అన్నాను. 

చెప్పడానికేం లేక, మాట మార్చాడతను. 

కాని, నేను వదల్లేదు. 

"నాకున్నది ఒకే ఒక్క సమస్య. డబ్బు. ఇప్పుడు నేను చేస్తున్న సినిమా పోస్ట్ ప్రొడక్షన్ లేటవుతోంది. పదిరోజుల్లో అయిపోవాలి. ప్రిప్రొడక్షన్లో ఉన్న ఇంకో సినిమాకు రావల్సిన ఫండింగ్ లేటవుతోంది మా ప్రొడ్యూసర్‌కు. జూలైలో షూటింగ్ ఉంది. నిజంగా మీకంత పవర్ ఉంటే ఇది కూడా సెట్ చెయ్యండి. వారంలో అయిపోవాలి. మీకు మంచి ఫీజు ఇప్పిస్తాను... 5%" అన్నాను నవ్వుతూ. 

ఇబ్బందిగా నవ్వాడు. 

ఎందుకంటే ఆయన దగ్గర సమాధానం లేదు. 

కట్ చేస్తే -

నేనతన్ని జ్యోతిష్యం చెప్పమనలేదు. అతనిలో అలాంటి విద్యలున్నాయని కూడా నాకు తెలీదు. అసలు ఆ విద్యలంటేనే నాకు చాలా చిరాకు. 2025లో కూడా ఇలాంటివారున్నారా అని బాధపడతాను.  

అతను మా ఆఫీసుకి వచ్చిన పని వేరు. అది చూసుకొని వెళ్ళాలి. కాని, మనుషుల బలహీనత మీద ఆడుకునే తన పాండిత్యం నా మీద ప్రదర్శించబోయాడు. 

పాపం బ్యాడ్‌లక్... నేను అలాంటి బకరా కాలేకపోయాను. 

వెయ్యో పదివేలో రాలేవి... మిస్ అయ్యానే అని బాధపడి ఉంటాడు.

సినిమావాళ్ళ దగ్గర లక్షలు కోట్లుంటాయి. ఇలాంటివాళ్ళ మాటలకు కొందరు పడిపోతారు. వేలు, లక్షలు ఇచ్చి పూజలు చేయించుకుంటారు, పాదాభివందనాలు చేస్తారు. 

కాని, అక్కడేం జరగదు. 

ఉట్టిదే. హంబగ్.  

ఏదైనా జరిగిందీ అంటే... అది మన కృషి వల్ల, మనం చేసే నిరంతర ప్రయత్నాల వల్ల. అంతే. 

అలాగని నేను నాస్తికున్ని కాదు. 

మన సనాతన శాస్త్రాలను, ధర్మాలను నమ్మననీ కాదు. 

కాని, ఇలాంటి చెత్తరకం చీటింగులకు మాత్రం వ్యతిరేకం.    

ఇలాంటివాళ్లే యూట్యూబుల్లో "ఆ హీరోకి ప్రాణగండం ఉంది... ఈ హీరోహీరోయిన్లు విడాకులు తీసుకుంటారు... ఆ డైరెక్టర్ పనైపోయింది" అని నానా సొల్లు వాగుతుంటారు. లక్షల్లో వ్యూస్, కోట్లల్లో ఆదాయం సంపాదిస్తుంటారు. 

జస్ట్ మనిషి బలహీనత మీద!    

- మనోహర్ చిమ్మని  

100 Days, 100 Posts. 52/100. 

సముద్రం నాకిష్టం! (కథ)

ఒక జీవితకాలమో, ఒక దశాబ్దమో ప్రేమించుకుంటేనే ప్రేమని ఎవరన్నారు? జీవితపు ఆఖరి నిమిషం దాకా మర్చిపోలేని ఒక చూపు, ఒక చిరునవ్వు, ఒక సంభాషణ, ఒక పోట్లాట, ఒక కౌగిలి, ఒక ముద్దు, అనుకోకుండా ఒక్కటైన ఒక రాత్రి, అయిష్టమైన ఒక వీడ్కోలు... ఇవన్నీ ప్రేమకథలే.        

ఎక్కడో మనసు పొరల్లో కుక్కిపెట్టి వుంచిన ప్రేమల్ని ఒప్పుకోడానికి కూడా, ఎవరికైనా సరే చాలా ధైర్యం కావాలి. తొంభైతొమ్మిది శాతం ప్రేమికుల్లో ఈ ధైర్యం ఉండే అవకాశం లేదు. ఉంటే గింటే, లోపల్లేపలే తమ ప్రేమల్ని ఇలా జీవితకాలం ఎందుకు కుక్కిపెట్టుకుంటారు? చచ్చేదాకా ఇలా ప్రేమరాహిత్యంలో ఎందుకు చస్తూ బ్రతుకుతారు?  

సముద్రం ముందో, బస్సులో కిటికీ పక్కనో కూర్చుంటే ఇలాంటి ఆలోచనలు ఎన్నయినా వస్తాయి. వస్తూనే వుంటాయి. ఫ్లయిట్‌లో కూర్చొని లాప్‌టాప్ ఓపెన్ చేసినప్పుడు కూడా అంతే, అన్నీ ఇలాంటి ఆలోచనలే!      

సముద్రం నాకిష్టం.   

కేవలం మూడురోజుల పరిచయంలో, సముద్రం కంటే శక్తివంతమైన ఎన్నో తుఫానుల్ని, సునామీల్ని నా జీవితంలో సృష్టించి, అంతిమంగా నా జీవితాన్ని నేను కోరుకొన్న మలుపుకి తిప్పిన పద్మప్రియ అంటే కూడా నాకు చాలా ఇష్టం.

ప్రతి వంద ప్రేమకథల్లో తొంభైతొమ్మిది ప్రేమకథల గురించి ఈ ప్రపంచానికి తెలీదు. తెలిసే అవకాశం లేదు. తెలియాల్సిన అవసరం కూడా లేదు.

బహుశా ఇది కూడా అలాంటి ప్రేమకథే కావచ్చు...  

***

సరిగ్గా ఆరేళ్ళ క్రితం, మాహాబలిపురం దగ్గర రేడిసన్-బ్లూ రిసార్ట్‌లో మూడు రోజులపాటు జరిగిన ఒక క్రియేటివ్ రిట్రీట్‌లో ఓ అద్భుతం జరిగింది.  

వివిధ సృజనాత్మక రంగాల్లో పనిచేస్తున్న సుమారు వంద మంది కళాకారులు, వ్యాపారవేత్తలతో కూడిన ఆ రిట్రీట్‌లో అది మొదటిరోజు. ఒక్కొక్కరు తమ గురించి పరిచయం చేసుకుంటుంటే నాకంత ఆసక్తిగా అనిపించలేదు.  

"ఏముంది... ఎవరి డబ్బా వాళ్ళు కొట్టుకోవడమేగా!" అనుకున్నాను. 

కాకపోతే, ఇలాంటి రిట్రీట్స్‌లో కొంచెం ఉత్సాహం ఎక్కువగా ఉంటుంది. రీచార్జ్ అవుతారు. దాదాపు ఇక్కడ గడిపే ప్రతి గంటా చాలా ఎగ్జయిటింగ్‌గానే ఉంటుంది. మూడు రోజుల ఈ కార్యక్రమం ఇక్కడ అయిపోయాక, తిరిగి ఎవరి షెల్స్‌లోకి వాళ్ళు వెళ్ళిపోతారు. ఒక నలుగురైదుగురు మాత్రం బాగా షైన్ అవుతారు, బాగా సంపాదిస్తారు, జీవితాన్ని అనుక్షణం అనుభవించే అనుదిన లక్ష్యంతో ముందుకెళ్తుంటారు. 

అయితే ఇక్కడికొచ్చిన ప్రతి ఒక్కళ్ళూ ఆ నలుగురిలో నేనూ ఒకరినవుతాననే మాయలో ఉంటారు. మిగిలినవాళ్ళంతా మళ్ళీ అదే నిత్యసంఘర్షణ, మళ్ళీ అదే రొటీన్ దినచర్యతో, అంతే చప్పగా బ్రతుకు వెళ్ళదీసే పనిలో పడతారు. 

ఇదంతా నా బుర్రలో తిరుగుతుండగా, వేదిక మీదున్న పీక్ పర్ఫామెన్స్ ట్రెయినర్ మాకొక పని చెప్పాడు. 

"మీ పక్కన కూర్చున్నవారిని వదిలేసి, ఆ తర్వాత వ్యక్తితో కలిసి మీరు జంటలుగా మారండి" అన్నాడు. 

చకచకా అందరూ లేచి సీట్లు మారసాగారు.  

నా పక్కన కూర్చున్నతను లేచి, తన జంట వ్యక్తి కోసం అవతలి పక్కకి వెళ్ళాడు. అతను ఖాళీ చేసిన సీట్లోకి వచ్చి కూర్చోడానికి, అవతలి సీట్లో నుంచి లేచిందొక యువతి. క్రీమ్ కలర్ స్లీవ్‌లెస్ షర్టు, బ్లూ జీన్స్‌లో మెరుపుతీగలా వుంది. ముఖం మీదకు పడివున్న సిల్క్ జుట్టును చేత్తో అలవోగ్గా భుజాలమీదకు తోసేసుకుంటూ నావైపు చూసింది. నా గుండె కొట్టుకోవటం ఒక్క క్షణం ఆగిపోయింది.  

లైట్ పింక్ లిప్‌స్టిక్ వేసుకున్న ఆ పెదాలు నావైపే నవ్వుతూ పలకరించాయి. ఈ మధ్యకాలంలో నేనసలు చూడని కాటుక దిద్దిన కళ్ళు మెరుస్తూ నన్నే చూస్తున్నాయి. తను వేసుకున్న షర్టుకీ, జీన్స్‌కీ మధ్య వొంపుతిరిగి నున్నగా కనిపిస్తున్న ఆమె నడుము నా కళ్ళను అక్కడే ఫ్రీజ్ చేసింది.  

తన పేరు చెప్పి, నాకు తను ఎప్పుడు షేక్‌హాండిచ్చిందో, నేనెప్పుడు తన చేతికి నా చేతినందిస్తూ ఆ సుకుమారపు మెత్తదనాన్ని స్పర్శించానో నాకసలు గుర్తే లేదు. 

నా పక్క సీట్లోకి వచ్చి చాలా క్యాజువల్‌గా కూర్చొంటూ, తనకేం సంబంధం లేనట్టుగా నా చుట్టూ ఒక సుగంధపు వలయం సృష్టించిందామె. ఆ వలయంలో ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతూనే, ఎదురుగా డయాస్ పైన ట్రెయినర్ చెప్తున్న అంశాలపై బలవంతంగా దృష్టిపెట్టాను.     

చేతిలో వున్న రైటింగ్ ప్యాడ్‌లో వూరూ పేరూ, వయస్సు, చదువు వంటి అంశాలతో వీలైనంత పూర్తి బయోడేటా ఒక్క పేజీలో రాయమన్నాడు ట్రెయినర్. 

అందరం రాశాక, దాన్ని "మీ జంటలో ఒకరికొకరు మార్చుకోండి" అన్నారు. మార్చుకున్నాం. 

ఆమె పేరు పద్మప్రియ.  

నలభై దాటిన వయస్సు అని తెలుసుకొని ఆశ్చర్యపోయాను. నాకంటే సుమారు ఏడెనిమిదేళ్ళు చిన్నది. అబ్‌స్ట్రాక్ట్ ఆర్టిస్టు. ప్రఖ్యాత రష్యన్ అబ్‌స్ట్రాక్ట్ ఆర్టిస్టు వసీలీ కందేన్‌స్కీ ఆమె అభిమాన ఆర్టిస్టు. బాగానే సంపాదిస్తోంది.   

అయితే - బయోడేటాలో నేను వెతుకుతున్న అంశం ఒకటి కనిపించలేదు, ఆమెకు పెళ్ళయిందా లేదా అన్నది!  

నాకే నవ్వొచ్చింది. ఇప్పుడామెకు పెళ్ళికాకపోతే మాత్రం పెళ్లయిన నేనేం చెయ్యగలను? ఆ చెయ్యగలిగిందేదో ఆమెకు పెళ్ళయితే మాత్రం చెయ్యలేనా?          

ఫోన్ నంబర్, సోషల్ మీడియా లింకులతో సహా ఇంకెన్నో వివరాలు రాయమన్న ఈ ట్రెయినర్ "పెళ్లయిందా, లేదా" అన్న విషయం ఎందుకని రాయమనలేదో నాకర్థం కాలేదు.    

అసలు పెళ్ళితోనే కదా లొల్లి? అప్పటిదాకా జీవితంలో మనం ఊహించనివీ, మనకు నచ్చనివీ ఎన్నో మొదలవుతాయి. మనకిష్టమైనవీ, మనం ఊహించుకొన్నవీ అన్నీ మన జీవితంలోంచి అదృశ్యమవుతాయి. 

మనకు దొరకనిదేదో అన్వేశిస్తూ ఇంత దూరం వచ్చినా, ఇక్కడ కూడా వీళ్ళకి ఆ పెళ్ళిని గుర్తుచేయడం ఎందుకనుకున్నాడో ఏమో... అసలు ఇంట్రో-ఫామ్‌లో పెళ్ళి గురించే అడగలేదు ట్రెయినర్!    

నేనిలా ఆలోచనల్లో ఉండగానే ఇంకో గంట గడిచింది. ఎదురుగా డయాస్ మీద ట్రెయినర్ ఏవేవో ఆర్టిస్టిక్ ప్రొడక్టివిటీ విషయాలు చెప్తున్నాడు. మేం వింటున్నాం. బహుశా, వింటున్నట్టుగా నటిస్తూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వారున్నాం అనుకుంటాను. 

మధ్యమధ్యలో ట్రెయినర్ చెప్తున్న కొన్ని "వావ్" అనిపించే విషయాల్ని వింటూ తలలు తిప్పి ఒకరినొకరం చూసుకొంటున్నాం. ట్రెయినర్ చెప్పినట్టుగా మా చేతులు పైకెత్తి "హైఫైలు" ఇచ్చికొంటున్నాం. ట్రెయినర్ రాయమన్నది రాస్తున్నాం, చెప్పమన్నది చెప్తున్నాం. అరవమంటే అరుస్తున్నాం. ఇన్ని జరుగుతున్నా, నా పక్కనే కూర్చొని, నా చుట్టూ పద్మప్రియ సృష్టించిన ఆ కొత్త బంగారులోకపు వలయంలోంచి నేను బయటకు రాలేక, అందులోనే ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతుండటం నాకే ఆశ్చర్యంగా ఉంది.     

"మీరు ఎపటికప్పుడు వాయిదా వేస్తూ, చెయ్యగలిగిన సామర్థ్యం ఉన్నా మీరు చెయ్యలేకపోతున్న, మీకు ఎంతో ఇష్టమైన పని ఏంటి? అలా చెయ్యలేకపోడానికి మీకు మీరే సమర్థించుకొంటూ చెప్పుకుంటున్న కారణాలేంటి?" 

ఉన్నట్టుండి ట్రెయినర్ అడిగిన ఈ ప్రశ్న నన్ను నిశ్శబ్దంలో పడేసింది. అలా నేనొక్కన్నే అనుకున్నాను. కాని, నా పక్కనే కూర్చున్న పద్మప్రియతో సహా హాల్లో కూర్చున్న వంద మందీ సడీ చప్పుడు లేకుండా అయిపోయారు.  

"రెండే రెండు వాక్యాల్లో రాయండి" అన్నాడు ట్రెయినర్. 

అందరిచేతుల్లో పెన్నులూ ప్యాడ్లూ బిజీ అయిపోయాయి. 

అయిదు నిమిషాల తర్వాత, ఒకరు రాసింది మరొకర్ని చదవమన్నాడు ట్రెయినర్. 

అలా అనటం ఆలస్యం... చప్పున తన నోటింగ్ ప్యాడ్ నాకిచ్చి, దాదాపు లాక్కున్నట్టుగా నాచేతుల్లో ఉన్న ప్యాడ్ లాక్కుంది పద్మప్రియ. 

ఇప్పటిదాకా నా మనసులోనే దాచుకొన్న నా అత్యంత వ్యక్తిగత విషయం ఒకటి, ఈరోజు వరకూ నాకు పరిచయం లేని బయటి వ్యక్తి తనెవరో చదువుతుందన్న ఆలోచన నాకు రాలేదు. తనేం రాసిందో చూడాలన్నదే ఆ క్షణం నా ఆసక్తి.      

"ఇంగ్లండ్ లోని ప్రఖ్యాత ఆర్ట్ గేలరీ "ఫ్రేమ్‌లెస్"లో నా ఆర్ట్ ఎగ్జిబిషన్ పెట్టాలని నేను ఎప్పట్నుంచో అనుకొంటున్నాను. అది నాకు అసాధ్యమైన పనేం కాకపోయినా, నాకు నేనే పరిమితులు పెట్టుకొంటూ ఎప్పటికప్పుడు వాయిదావేస్తూవస్తున్నాను” అని రాసింది పద్మప్రియ. 

పద్మప్రియ వైపు చూశాను. 

నా ప్యాడ్లో నేను రాసిన ఆ రెండు వాక్యాలనే తను అదే పనిగా చూస్తోంది. నేను తనని చూస్తున్నాను...   

చెవులమీదుగా వెనక్కి తోసిన డార్క్ బ్రౌన్ హెయిర్‌తో, చామనచాయలో కూడా అంతలా వెలుగుతున్న ముఖాన్ని నేను మొదటిసారిగా చూస్తున్నాను. తడిగా మెరుస్తున్న ఆమె పెదాలు చూస్తూ, అనుకోకుండా నా పెదాల్ని నాలుకతో తడుపుకున్నాను. బ్లూ జీన్స్‌లో కాలుమీద కాలు వేసుకుని కూర్చున్న తన రాచరికపు భంగిమ వేపే తదేకంగా నేను చూస్తున్న ఆ సమయంలోనే తను తలెత్తి నావైపు చూసింది. అలా చూస్తూనే ఉంది. 

అలా ఎంతసేపు మా చూపులు కలిసి ఏం కబుర్లు చెప్పుకున్నాయో నాకు తెలీదు. నవ్వుతూ నా నోటింగ్ ప్యాడ్ నాకిచ్చేసింది. నా చేతుల్లో ఉన్న తన ప్యాడ్ తీసేసుకుంది. 

ఆరోజు ప్రోగ్రాం ముగిశాక, ఈవెనింగ్ స్నాక్స్ దగ్గర మళ్ళీ కలిశాం. నడుము వరకే ఉన్న తెల్లటి లాల్చీ లాంటి టాప్, కింద పైజామాలా వదులుగా ఉన్న బ్లూ కలర్ డెనిమ్ జీన్స్‌లో ఫ్రెష్‌గా సుగంధం కురిపిస్తున్న దేవకన్యలా కనిపించింది పద్మప్రియ. అప్పటిదాకా నేనెప్పుడూ చూడని ఓ కొత్తరకం స్లిప్పర్స్‌లో పద్మప్రియ పాదాలు ఎంతందంగా కనిపించాయంటే, చటుక్కున కూర్చొని ఆ పాదాల్ని ముద్దుపెట్టుకోకపోతే ఆ సాయంత్రం నిజంగా వృధా అనిపించింది. 

జనంతో సందడిగా ఉన్న ఆ హాల్ దాటి, చేతుల్లో కాఫీ మగ్గుల్తో లాన్లోకి వచ్చాం ఇద్దరం. 

"ఎలా అనిపించింది ఇవ్వాటి ప్రోగ్రాం?" నా ముఖంలో ముఖం పెట్టి అడిగింది పద్మప్రియ. 

పొద్దున తను సృష్టించిన సుగంధపు వలయం నన్ను మరింత దగ్గరగా చుట్టేసినట్టుగా ఫీలయ్యాను. నా మెదడులో ఆటోరెస్పాండ్ ప్రోగ్రామింగ్ పనిచెయ్యటం ఆగిపోయిందనుకుంటాను... తను నన్ను ఏమడిగింది, నేనేం సమాధానం చెప్పాలి అన్నది తెలియని కన్‌ఫ్యూజన్లో చిన్నగా నవ్వాను.

"రొటీన్ కదా? నాకైతే అంత గొప్పగా ఏమనిపించలేదు" తనే మళ్ళీ మాట్లాడింది. 

నేను నవ్వాను.    

"ఒక్క విషయంలో తప్ప..." మళ్ళీ తనే అంది. 

"ఏంటది?" 

"తర్వాత చెప్తాను" అనేసి, నా వైపు చిన్నపిల్లలా చూస్తూ "సముద్రం దగ్గరికెల్దామా?" అనడిగింది.

నేను సమాధానం చెప్పకుండానే "చలో, వెళ్దాం పద" అంటూ నా చేతిలో ఉన్న కాఫీ కప్పును కూడా లాక్కొని, అక్కడ లాన్లో ఉన్న వుడెన్ టీపాయ్ మీద పెట్టేస్తూ, దాదాపు నన్ను లాక్కెళ్తూ ముందుకు కదిలింది పద్మప్రియ.  

హోటల్ నుంచి రోడ్డు దాటగానే ఎదురుగా సముద్రం. 

పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్ళి, తీరం చేరుతున్న అలల అంచులో కూలబడింది పద్మప్రియ. వెనక్కి తిరిగి, "ఏంటి ఇంకా అక్కడే ఉన్నావ్" అన్నట్టుగా చూస్తూ, "రా" అంటూ చేయి ఊపింది. 

వెళ్ళి తన పక్కనే నిల్చున్నాను. తడి ఇసుకలో ఎలా కూర్చోవాలా అని నేను ఆలోచిస్తూండగానే, తన ఎడం చేత్తో నా కుడి చేతిని పట్టుకొని గట్టిగా కిందకి లాగింది. తన పక్కనే కూలబడిపోయాను. 

నిజంగా సముద్రంలో ఏదో ఉంది. కొన్ని గంటల క్రితం వరకు మేం ఒకరికి ఒకరం అసలు ఎవరమో తెలీదు. ఇప్పుడు... ఒకరి పక్కనే ఒకరం! 

మాకు తెలీకుండానే మా ఇద్దరి చేతులు వాటికవే అల్లుకుపోయాయి. పక్కపక్కనే కూర్చున్న మా ఇద్దరి మధ్యనుంచి ఎదురుగా అస్తమిస్తున్న సూర్యుని కిరణాలు కూడా ముందుకుపోడానికి దారిలేక చిన్నబుచ్చుకుని వెనక్కి తిరిగిపోతున్నాయి.  

"నువ్వేమనుకున్నా నాకేం పర్లేదు" అన్నట్టుగ్గా, నా భుజం పైన తన తలని కేర్‌లెస్‌గా అలా వాల్చేసి, సముద్రం వైపే నిశ్శబ్దంగా చూస్తోంది పద్మప్రియ.     

అప్పుడప్పుడూ మా పాదాల్ని తాకుతూ, ఎప్పుడో ఒకసారి మమ్మల్ని పూర్తిగా తడిపేస్తూ, మా ఇద్దరితో అల్లరిగా ఆడుకుంటున్నాయి అలలు. ఎదురుగా ఉన్న సముద్రాన్నే చూస్తూ, ఏమీ మాట్లాడుకోకుండా, అలా ఎంతసేపు నిశ్శబ్దంగా సముద్రపు ఒడ్డున కూర్చున్నామో మాకే తెలీదు. అప్పటిదాకా మేమసలు పట్టించుకోని మా చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళంతా ఒక్కొక్కరే లేచి వెళ్ళిపోతోంటే చూస్తూ, చివరికి మేమూ లేచి హోటల్ వైపు కదిలాము. 

బఫేలో అందరితో కలిసి తిన్న తర్వాత - మళ్ళీ హోటల్ లాన్స్‌లో, బయట ఖాళీ ప్లేస్‌లో - అర్థరాత్రి దాటేదాకా - పద్మప్రియ, నేనూ కలిసి ఎక్కడపడితే అక్కడ కూర్చొంటూ, కలిసి నడుస్తూ చాలాసేపే గడిపాము. అంతకుముందు నేనెప్పుడూ ఎవరితోనూ చర్చించని ఏవేవో సిల్లీ విషయాలు, క్రియేటివ్ విషయాలు, పుస్తకాలు, సినిమాల గురించి చాలానే మాట్లాడుకున్నాము. 

మధ్యలో, "అసలు నీకీ పేరెందుకు పెట్టారు" అని అడగాలనిపించి అడిగాను.

"ఏం బాలేదా?... ఈ పేరు మా నాన్నగారి సెలక్షన్. శ్రీ మహాలక్ష్మి సహస్ర నామాల్లో ఇది కూడా ఒకటి."  

"అయితే, మీ నాన్న గారికి బాగా డబ్బుందా మరి?" 

"బాగా డబ్బు రావాలని కావచ్చు నాకీ పేరు పెట్టారు. కాని, నాకీ పేరు పెట్టడం వల్లే ఆయన అంత సంపాదించివుంటారని మాత్రం నేననుకోను" అంది పద్మప్రియ.   

కొన్ని గంటల క్రితం వరకూ అపరిచిత అయిన ఏంజెల్ లాంటి ఒక అందమైన స్త్రీతో ఇంతసేపు గడుపుతూ, ఇన్నిన్ని విషయాలు ఇంత చనువుగా నేను మాట్లాడ్దం ఎలా సాధ్యమైందన్న మిలియన్ డాలర్ కొశ్చన్ ఉన్నట్టుండి నా బుర్రలో తిరగసాగింది.  

"ఇంక వెళ్ళి పడుకుందామా" అన్నట్టుగా కళ్ళతోనే చూసింది పద్మప్రియ. "అప్పుడే వద్దు" అని నిజం చెప్పలేక, "సరే" అని అబద్ధం ఆడలేక... అలా ఆమె కళ్ళల్లోకే చూస్తూ ఉండిపోయాను. 

ఉన్నట్టుండి, ఒక అడుగు ముందుకేసి నన్ను గట్టిగా కౌగిలించుకొని, నా పెదాలమీద ముద్దుపెట్టుకొంది పద్మప్రియ.

అసలేం జరిగిందన్నది నేనర్థం చేసుకునే లోపే, "వెళ్ళి పడుకో పో" అనేసి, చకచకా ముందుకు నడుస్తూ తన గదివైపు వెళ్ళిపోయింది పద్మప్రియ. 

ఎవరైనా చూశారా అని చుట్టూ చూశాను. దరిదాపుల్లో ఎవరూ లేరు. పైకి చూశాను. మబ్బులచాటున చంద్రుడు "నేను చూశాలే" అన్నట్టుగా నవ్వుతున్నాడు.   

రిట్రీట్‌లో రెండో రోజు పొద్దున ఎనిమిది నుంచే పీక్ పెర్ఫార్మెన్స్ క్లాసుంది. ఏడు గంటలకల్లా రెడీ అయిపోయాను. ఎప్పుడెప్పుడు పద్మప్రియని కలిసి, మళ్ళీ ఆ అద్భుత సుగంధ వలయంలో పడిపోదామా అన్నది నా తాపత్రయం.   

పద్మప్రియ కూడా ఇప్పటికే రెడీ అయి, కాసేపట్లో టిఫిన్స్ బఫే దగ్గరికి వస్తుంది కదా అనుకున్నాను. కాని, అలా జరక్కుండా "ఇప్పుడు తను నేరుగా నా రూంకి వస్తే ఎలా ఉంటుంది" అని కూడా అనుకున్నాను. 

కాలింగ్ బెల్ మోగింది. 

వెళ్ళి తలుపు తీశాను. 

ఎదురుగా నిజంగానే... పద్మప్రియ! 

టెలిపతీనా? లా ఆఫ్ ఎట్రాక్షనా? లేదంతే... నా ఇంట్యూటివ్ పవర్ అంతలా ఉందా?

అప్పుడే తెంచిన ఎర్ర గులాబిలా ఫ్రెష్‌గా ఉంది. ఆమె వేసుకున్న లూజ్ టీషర్టు, జీన్స్ లోపలి ఏంజెలిక్ అవయవ సౌష్టవం తాలూకు 'ఆరా' నన్ను సంపూర్ణంగా ఆవహించింది. ఒక ట్రాన్స్‌లోలా నేను పద్మప్రియను అలా చూస్తూనే ఉన్నాను. 

ఆమె వెనుకే ట్రాలీలో వెయిటర్ టిఫిన్స్ తెచ్చిపెట్టి వెళ్ళిపోయాడు. 

"అక్కడికెళ్ళి ఏం తింటాంలే అని, నేనే రూంకి తెప్పించా. ఇది మన బిల్లు" అంది నవ్వుతూ. 

ఇద్దరం కలిసి టిఫిన్ చేస్తున్నాం. నిన్నరాత్రి ఏం జరిగిందన్నది, తనేం చేసిందన్నది తనకేమీ తెలీనట్టుగానే కాసేపట్లో జరగబోయే క్లాసు గురించి, ట్రెయినర్ గురించీ గలగలా మాట్లాడుతూ చెప్తోంది పద్మప్రియ. 

ఆమె చెప్తున్నదేం వినకుండా, నేను పద్మప్రియ కళ్ళని, పెదాలనే చూస్తున్నాను. 

"నిన్నటి రికలెక్షన్లు, దాని గురించి రివ్యూలు వద్దు. ముందు క్లాసుకెళ్దాం" అని నా మనసు చదివినట్టుగా నవ్వుతూ అంది పద్మప్రియ. 

మా వయస్సు, మా నేపథ్యాల్ని పూర్తిగా మర్చిపోయి, ఇద్దరం కలిసి పక్కపక్కగా తగిలీ తగలకుండా నడుస్తూ, ఒక కొత్తగా పెళ్లయిన యువ జంటలా క్లాసులోకి ప్రవేశించాం. సాయంత్రం వరకూ పక్కపక్కనే మాట్లాడుకుంటూ క్లాసు వినొచ్చని అనుకున్నాం. 

కాని, "మ్యాన్ ప్లాన్స్, గాడ్ లాఫ్స్" అన్నట్టు, ఈసారి మా ఇద్దర్నీ విడగొట్టి వేర్వేరు గ్రూపుల్లో పడేశాడు ట్రెయినర్.

"ఈయనొకడు" అనుకొంటూ ట్రెయినర్ వైపు కోపంగా చూసింది పద్మప్రియ. 

"అంత మాటనకు బేబీ. నిన్న ఆయన ఇలాంటిది పెట్టాడు కాబట్టే మనిద్దరం కలిశాం. ఆ విషయం మర్చిపోకు" అన్నాను నవ్వుతూ.  

"ఆఫ్‌కోర్స్, బాబూ" అంటూ నవ్వింది.  

కొత్త గ్రూప్ వైపు వెళ్తూ వెళ్తూ, వెనక్కి తిరిగి నాకొక ఫ్లయింగ్ కిస్ విసిరేసి మరీ వెళ్ళింది.  

రాత్రి తనిచ్చిన హగ్, కిస్‌ల మత్తు నుంచి నేనింకా బయటికి రాలేదు. ఇప్పుడిదో అలజడి.

పద్మప్రియ నడుస్తున్న వైపే చూస్తున్నాను. 

నచ్చిన స్త్రీ జీన్స్‌లో నడిచివెళ్తోంటే ఎంతందంగా ఉంటుందన్నది ఆరోజు నేను తెలుసుకున్న ఒక కొత్త అనుభవం.  

నా కళ్లముందు కడలి కదుల్తూ వెళ్తున్నట్టుగా అనిపించింది. 

సాయంత్రం మళ్ళీ సముద్రం దగ్గరికి వెళ్ళాం. ఈసారి మేం కూర్చోలేదు. చెప్పులు ఓ పక్కన వదిలేసి, ఇద్దరం చేయీచేయీ పట్టుకొని, అలలు పాదాల్ని తడుపుతోంటే, ఆ చివరి నుంచి ఈ చివరి వరకు నడుస్తూ చిన్నపిల్లల్లా చాలాసేపు సముద్రం దగ్గర గడిపాం.  

పద్మప్రియతో కలిసి ఆ సాయంత్రం అలా నడుస్తోంటే... నాకెంతో ఇష్టమైన సముద్రం దగ్గర, నాకు బాగా నచ్చిన ఇంకో సముద్రంతో కలిసి నడుస్తున్నట్టనిపించింది. 

రాత్రి బఫేలో నాకు కొసరి కొసరి వడ్డించింది పద్మప్రియ. అదేదో వాళ్ళింట్లో తనే నాకోసం ప్రత్యేకంగా వండి వడ్డించినట్టుగా అనిపించింది నాకు.   

మళ్ళీ హోటల్ లాన్లు, చుట్టూ జనం లేకుండా ఖాళీగా ఉన్న ఆవరణలో ఇద్దరం వాకింగ్ చేయడం మొదలెట్టాం. 

"అసలేం జరుగుతోంది నా జీవితంలో" అని నన్ను నేనే ప్రశ్నించుకున్నాను. 

కాసేపైతే మళ్ళీ ఇద్దరం ఎవరి గదుల్లోకి వాళ్లం వెళ్ళిపోతాం. కాని, నిన్న రాత్రి అప్పటి ముగింపు క్షణాలు గుర్తుకొచ్చి కొంచెం ఎగ్జయిటింగ్‌గా ఉంది నాకు. నేనేం చేస్తానా, తనేం చేస్తుందా అని ఒక పెద్ద పజిల్ నా మైండ్‌లో తిరుగుతోంది.  

"నా దృష్టిలో సెక్స్ అంత ముఖ్యం కాదు. మనకు బాగా నచ్చిన వ్యక్తితో సమయం గడపడంలో ఉన్న కిక్ సెక్స్‌లో వస్తుందా?"  

ఉన్నట్టుండి అడిగింది పద్మప్రియ. 

"ఒప్పుకొంటాను. కాని, నువ్వు చెప్తున్న ఆ కిక్ ఇచ్చే ఆనందం తర్వాత కూడా సెక్స్ కావాలనిపిస్తుంది. ఆ కిక్ ఇంకా బాగుంటుంది" అన్నాన్నేను. 

"సెక్స్ లేకుండా ఇష్టం, ప్రేమ ఉండవా?" అడిగింది పద్మప్రియ.

"సెక్స్ లేకుండా అదేం ప్రేమ? కాగితాల మీద అలాంటి కథలూ కవితలూ రాసుకోడమే ఉంటుంది తప్ప అది నిజం కాదు" అన్నాన్నేను. 

పక్కకి తిరిగి నా ముఖంలో ముఖం పెట్టి చూసింది పద్మప్రియ. 

"నువ్వు నమ్మినా నమ్మకపోయినా, నేను చెప్పిందే నిజం" అన్నాను.  

"సరే సరే, నువ్వొక మాడర్న్ వాత్సాయనునిలా ఉన్నావే!" అనేసి, మళ్ళీ నాతో కలిసి ముందుకు నడవసాగింది పద్మప్రియ.

పది నిమిషాల తర్వాత హోటల్లో మా గదులకు దారితీసే కారిడార్ దాకా వచ్చి ఆగిపోయాం ఇద్దరం.  

"ఇదుగో బాబూ, నేను ముందే చెప్తున్న. నిన్న నేను అలా చేశానని అడ్వాంటేజ్ తీసుకొని ఇవ్వాళ నువ్వు నా గదికి రావద్దు" అంది పద్మప్రియ. 

"అంటే... ఇన్‌డైరెక్ట్‌గా రమ్మంటున్నావనుకోవాలా?" అన్నాను నవ్వుతూ. 

"ఇన్‌డైరెక్ట్ ఎందుకు... కావాలనుకుంటే డైరెక్ట్‌గానే చెప్తాను రూంకి రమ్మని!" 

"ఇలాంటివన్నీ ఇంత సిన్సియర్‌గా ప్లాన్ చేసుకొని జరగవు మేడమ్" అన్నానేను పద్మప్రియ కళ్ళల్లోకి చూస్తూ.

తను ఏం మాట్లాళ్లేదు. 

"నేను రావాలనుకొంటే వచ్చేస్తాను నీ రూంకి" అన్నాను. 

"దేనికయినా రెండు చేతులు కలవాలి బాస్" అంది నా కళ్లల్లోకే సూటిగా చూస్తూ. 

వాకింగ్ చేస్తూ, ఎప్పటి నుంచో మా ఇద్దరి మధ్య అల్లుకుపోయి అలాగే ఉన్న మా రెండు చేతుల్ని పైకెత్తి చూపాను. 

"నువ్వు మామూలోడివి కాదు" అంది.

నేను నవ్వాను.     

"అయినా సరే, నీకు కంట్రోల్ బాగా ఉంది" అంది నవ్వుతూ. 

ఆమాట తన నోటినుంచి పూర్తవకముందే - ఒక్క ఉదుటున తనని దగ్గరికి లాక్కొంటూ గట్టిగా కౌగిలించుకున్నాను. తను నాతో ఏదో అనేలోపే, ఆమె పెదాల్ని పూర్తిగా నా పెదాల్తో మూసేసి తడితడిగా ఉన్న ఆమె పెదాల మీది అమృతాన్ని రుచిచూస్తూ అలా ఉండిపోయాను. 

అంత పెద్ద స్టార్ హోటల్ ఆవరణలో, ఆ అర్థరాత్రి, మా ఇద్దరి ఊపిరి శబ్దం తప్ప మరేమీ వినిపించలేదు మాకు.  

"యూ బ్రూట్" అంటూ నన్ను విదిలించుకొని, నవ్వుతూనే తన గదివైపు వేగంగా నడుచుకొంటూ వెళ్ళిపోయింది పద్మప్రియ. 

మూడోరోజు, చివరి రోజు. 

ఆరోజు చివరి క్లాస్ తర్వాత ఆ రాత్రో, మర్నాడు ఉదయమో అందరం ఎవరి గూళ్లకి వాళ్ళం తిరుగు ప్రయాణమవుతామన్న నిజం నన్ను బాధించడం మొదలుపెట్టింది. 

ఆరోజంతా క్లాసులో పక్కపక్కనే కూర్చున్నా, ఇద్దరం నిశ్శబ్దంగానే ఉండిపోయాం. 

పక్కపక్కనే కూర్చొని ఉన్నా, ఏం మాట్లాడుకోకుండా వాట్సాప్‌లో మెసేజెస్ పెట్టుకున్నాం కాసేపు.  

"నువ్వు నాకో పదేళ్ల ముందు కలవాల్సింది" తన మెసేజ్.

"ఇప్పుడు కలిశాను కదా, ఏం చేద్దాం చెప్పు" నా మెసేజ్.

"నాకు తెలీదు" తను.

"పోనీ, నువ్వనుకొనే ఆ పదేళ్ల క్రితం ఇప్పుడే అనుకో. చెప్పు ఏం చేద్దాం?" నేను.

లవ్ ఎమోజీ అటునుంచి.

ఇంకో లవ్ ఎమోజీ ఇటునుంచి. 

రాత్రి ముగింపు పార్టీలో ఇద్దరం పార్టీ వేర్ డ్రెస్‌కోడ్‌లో వెళ్ళాం. బ్లేజర్, అలెన్పెయిన్ కాటన్ ప్యాంట్ వేసుకొని వెళ్ళిన నన్ను కిందామీదా చూసింది పద్మప్రియ. 

"ఇప్పుడు తమరు ఎవర్ని ఇంప్రెస్ చెయ్యాలని సర్?" అంది నవ్వుతూ.   

తను వేసిన జోక్ పట్టించుకోకుండా తనవైపే చూశాను. చిక్కటి గోధుమరంగు క్లాసిక్ పార్టీవేర్ దుస్తుల్లో - అప్పుడెప్పుడో మైకెలాంజిలో సీలింగ్ మీద చెక్కిన ఒక అద్భుత శిల్పం కిందకి దిగొచ్చి నా ముందు నిల్చున్నట్టుగా అనిపించింది నాకు. 

మొదటిసారిగా పద్మప్రియ సౌందర్యాన్ని నా ఎక్స్‌రే కళ్లతో చూస్తూ, మనసులోనే ఎమ్మారై ముద్రించుకున్నాను. 

ఇద్దరం చెరొక రెండు గ్లాసుల రెడ్ వైన్ తాగాము. ముక్తసరిగా ఏదో మాట్లాడుకోవాలి కాబట్టి మాట్లాడుకుంటున్నట్టుగా పార్టీలో సమయం గడిపాం. చుట్టూ జరుగుతున్నదేదీ మేమసలు పట్టించుకోలేదు. 

ఉన్నట్టుండి, "ఇవ్వాళ వాకింగ్ లేదు. నువ్విప్పుడే నీ రూంకి వెళ్ళిపో" అంది పద్మప్రియ.

ఎందుకలా అన్నదో అర్థం కాలేదు నాకు. 

మళ్ళీ తనే "లేదు, నేనే వెళ్తున్నా" అంటూ పార్టీ మధ్యలోనే, ఇంకా డిన్నర్ కూడా పూర్తవకముందే చకచకా అక్కన్నించి వెళ్ళిపోయింది పద్మప్రియ. 

తన వెనుకే తన గదిలోకి వెళ్లాలనిపించింది నాకు. కాని, తన ప్రైవసీని, తన పర్సనల్ స్పేస్‌ను గౌరవిస్తూ అక్కడే నిల్చుండిపోయాను.       

పద్మప్రియ గురించే ఆలోచిస్తూ, ఇంకో రెండు గ్లాసుల రెడ్ వైన్ తాగాను. 

"అసలు మేమిద్దరం రేపటి నుంచి కలవం కదా, ప్రపంచం ఏమైపోద్ది?" అని నాకు నేనే ప్రశ్నించుకున్నాను.

"ప్రపంచం అలాగే ఉంటుంది. దానికేం కాదు. నువ్వే అనవసరంగా డిస్టర్బ్ అయి చస్తావ్!" అన్నాడు నా లోపలి మనిషి. 

"మరి నా పద్మప్రియ ఏమవుతుంది?" మళ్ళీ నా ప్రశ్న.

"ఆమెకు కూడా ఏం కాదు. అలవాటయిపోతుంది. నీలా ఎక్‌స్ట్రా సెన్సిటివ్ కాదు తను" నా లోపలి మనిషి.  

పరమ కర్కోటకుడిలా నా లోపలి మనిషి చెప్తున్న సమాధానాలు నాకు నచ్చలేదు. 

నేనీ ఆలోచనల్లో ఉండగానే పద్మప్రియ నుంచి ఏదో వాట్సాప్ మెసేజ్ రానే వచ్చింది. ఓపెన్ చేశాను.  

"నువ్వు నాకో గిఫ్ట్ ఇవ్వాలి" పద్మప్రియ మెసేజ్.  

"ఏం కావాలి?" వెంటనే నా రిప్లై.

"మాట తప్పితే నువ్వెక్కడున్నా వచ్చి నిన్ను చంపుతా!" తన వార్నింగ్. 

"నేను మాట తప్పను." నా రిప్లై.

"థాంక్స్" తను.

"మై ప్లెజర్" నేను.  

"వైజాగ్‌కు నా ఫ్లయిట్ ఎనిమిది గంటలకుంది. నువ్వు లేవకముందే ఎయిర్‌పోర్ట్‌కు వెళ్ళిపోతాను."

"అలాగే"

"నీ హైద్రాబాద్ ఫ్లయిట్ పదకొండుకి కదా. తీరిగ్గా టిఫిన్ చేసే వెళ్ళు"  

"అలాగే" 

"హాపీ జర్నీ" తన మెసేజ్.

"యు టూ, హాపీ జర్నీ"  నా రిప్లై. 

మా మెరుపు కలయిక ముగింపు వాట్సాప్ మెసేజ్‌ల్లో ఇంత అసహజంగా ఉంటుందనుకోలేదు నేను.  

ఆతర్వాత, నేను ఎంతసేపు పద్మప్రియ గురించే ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయానో, ఎప్పుడు నిద్రపోయానో నాకు గుర్తులేదు.  

కాలింగ్ బెల్ మోగింది. 

రెండోసారి మోగింది. 

లేచి మొబైల్ చూశాను. తెల్లవారుజామున నాలుగవుతోంది. 

తలుపు తీశాను. 

ఎదురుగా పద్మప్రియ.

ఎయిర్‌పోర్టుకు వెళ్లడానికి ఇంకా చాలా సమయం ఉన్నా, ఎందుకింత ముందే రెడీ అయింది తను? 

నేనలా అనుకొంటూ ఉండగానే లోపలికివచ్చి డోర్ లాక్ చేసింది.    

నన్ను గట్టిగా కౌగిలించుకొని నా పెదాలపైన, చెంపల పైన, నుదిటిపైన, నా ముఖం పైన ఎక్కడపడితే అక్కడ ఆగకుండా ముద్దులు పెడుతూనే ఉంది.   

ఇంక నేనేం ఆలోచించలేదు. ఆమె నున్నని నడుముపైన చేతులుంచి అమాంతం పైకిలేపేశాను. నా పెదాలు, నాలుక ఆమె నడుము మీద, నాభి చుట్టూ స్పర్శిస్తూ ఆడుకున్నాయి. 

ఒక్క నిమిషంలో మా ఒంటిపైన ఎలాంటి అచ్ఛాదన లేకుండా నా బెడ్ పైన పూర్తి నగ్నంగా పడుకున్నాము. ఎలాంటి హిపోక్రసీ-ఇన్‌హిబిషన్స్ లేని మా ఇద్దరి శృంగారకేళికి ఆ తెల్లవారుజామున ఆ హోటల్ గది వేదికయింది.  

మా ఇద్దరి ఉఛ్వాసనిఛ్వాసల శబ్దాలు, సెక్స్‌లో సంపూర్ణంగా పచ్చిగా లీనమైపోయిన మా "టాక్ డర్టీ" అల్లరి మాటలు, మా అరుపులు కేకలతో నిండిన ఆ గదిలోని నాలుగు గోడలు మమ్మల్నిద్దరినీ సంభ్రమంగా చూస్తూండగానే, ఆ రెండున్నర గంటల విశ్వప్రణయంలో మేం ఎన్నిసార్లు ఎలా మునిగితేలామో మాకే తెలీదు.   

కాసేపయ్యాక - ఎలాంటి ఆచ్ఛాదన లేని శరీరాల్తో సేదదీరుతూ, బెడ్‌కి ఆనుకొని కూర్చున్నాం ఇద్దరం.  

"మనం మళ్ళీ కలుస్తామో లేదో తెలీదు" లేచి నా ముఖంలోకి చూస్తూ అంది పద్మప్రియ.

"అవును" 

"కలవాలని మనిద్దరికీ అనిపిస్తేనే కలుస్తాం. చెప్పలేం, మనం ఇంక అసలు కలవకపోవచ్చు కూడా. దీని గురించి ఎలాంటి హార్డ్ ఫీలింగ్స్ వద్దు" 

"ఒప్పుకొంటున్నా" అన్నాను, నా మనసు ఒప్పుకోకపోయినా.

"ప్రతి మనిషి జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఇలాంటి మెరుపు ఒక్కసారి మెరుస్తుంది. మనం కూడా మన ఇద్దరి జీవితాల్లో మెరిసిన ఈ మెరుపుని ఒక అందమైన జ్ఞాపకంగా పదిలపర్చుకుందాం."  

"ఇట్లా చక్కగా, అందంగా, నీ తియ్యటి గొంతుతో, నీ బుక్కిష్ లాంగ్వేజ్‌లో నువ్వు నాకు చెప్పడం... నువ్వు చెప్పినదాన్ని నేను వినడం... చాలా ఈజీ. కాని, తర్వాతే కష్టం. అది నీకు తెలుసు." తన కళ్ళల్లోకే చూస్తూ అన్నాన్నేను.    

"ఒప్పుకొంటున్నా డియర్" అంటూ నా చెంపమీద తన చేత్తో నిమరసాగింది తను.  

నేను నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయాను.

"అసలొద్దు. ఎందుకు బాధ? ఈ ప్రేమ కథ ఇంతే. దీనికిదే మంచి ముగింపు" అంది తను.

"చెప్పలేం, మన కథకి పార్ట్-2 కూడా ఉండొచ్చు" అన్నాన్నేను.  

"కాని, దాని గురించి ఇప్పుడే ఎలాంటి ఆశలు పెట్టుకోవద్దు. దటీజ్ మై పాయింట్" అంది పద్మప్రియ.

ఇంకేం చెప్పలేక, "ఓకే, అగ్రీడ్" అన్నాను. 

ఇద్దరం మళ్ళీ కాసేపు నిశ్శబ్దంలో మునిగిపోయాము.     

"డార్లింగ్, నాకో గిఫ్ట్ ఇస్తా అని ప్రామిస్ చేశావు. గుర్తుందా?" అంది సడెన్‌గా.

"ఉంది. చెప్పు, ఏం కావాలి?" అడిగాను.  

బెడ్ షీట్ వొంటి నిండా కప్పుకొని, లేచి, నా మీద కూర్చుంది పద్మప్రియ. 

"అసలు నువ్వు ఆ ఫీల్డులో అవసరమా? నేను ఆ ఫీల్డుని ఏమనట్లేదు. నిన్ను అంటున్నాను. ఆ ఫీల్డుకు నీకు కుదరదు. ఎప్పుడో ఏదో వస్తుందని నీ జీవితంలోని ఇంకెంత సమయం వృధా చేసుకుంటావ్? నువ్వు సంపాదిస్తా అనుకొంటున్న ఆ కోట్లను మించిన విలువైన సమయం నీ జీవితంలోంచి నువ్వే పోగొట్టుకొంటున్న నిజం నీకు అర్థమవుతోందా?"  

ఒక్కసారిగా నా ముఖంలో "ఈమెకు ఇదంతా ఎలా తెలుసా" అని ఆశ్చర్యం. 

"ఈ రిట్రీట్ మొదటిరోజు క్లాసులో నువ్వేం రాశావో గుర్తుందా నీకు?" అడిగింది తను.

"... ..."

"రాయడమే నాకు చాలా ఇష్టం, అదే నా ఫస్ట్ ప్యాషన్. కాని, దాన్ని నేను ఎప్పటికప్పుడు వాయిదావేస్తూపోడానికి, అసలు మొత్తంగానే రాయడం నేను మానెయ్యడానికి కారణం ఎవరో కాదు - నేనే... అని రాశావు. గుర్తుందా?"  

నేను షాకయ్యాను. 

"రాయడం మీద ఇష్టం ఉండటం వేరు. నిజంగా రాయగల నైపుణ్యం ఉండటం వేరు. నువ్వు బాగా రాయగలవు. ఎందుకు నీలోని రచయితను నువ్వే చంపుకొంటున్నావు?" నిలదీసినట్టుగా అడిగింది పద్మప్రియ.  

ఏం మాట్లాడకుండా, ఆశ్చర్యంగా ఆమె కళ్ళల్లోకి అలాగే చూస్తూ ఉండిపోయాను.  

"గూగుల్‌లో నీ పేరు కొడితే చాలు, నీ చరిత్ర మొత్తం వచ్చింది. నువ్వు రాసిన పుస్తకాలు, తీసుకొన్న అవార్డులు, యూనివర్సిటీల్లో పీజీ స్థాయి కోర్సుల రీడింగ్ లిస్టుల్లో నీ పుస్తకాలు, నువ్వు రాసిన కథానికలు, చెయిన్ సీరియల్స్, నాటికలు, ఫీచర్స్, నీ బ్లాగులూ, నీ సోషల్ మీడియా... అన్నీ ఒకే ఒక్క క్లిక్‌తో వచ్చాయి. దీనికి నువ్వంత ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదు!"    

ఇప్పుడు మరింతగా ఆశ్చర్యపోయాను... నా గురించి పద్మప్రియ ఇంత అధ్యయనం ఎందుకు చేసిందని.  

వొంగి నా పెదాలపై, కళ్ళపై, నుదుటిపై, చెంపలపై ఆపకుండా మోహంగా ముద్దులు పెట్టింది పద్మప్రియ. 

తనే మళ్ళీ కొనసాగించింది... "సక్సెస్ రేటు జస్ట్ ఐదు శాతం లోపే అంటే అది గ్యాంబ్లింగే కదా బేబీ? వొదిలెయ్యి ఆ గ్యాంబ్లింగ్. ఎవరో నీకు సంబంధంలేని, నీ స్థాయికాని వందమంది నిర్ణయాలమీద ఆధారపడిన నీ క్రియేటివిటీతో నువ్వేం సాధించగలుగుతావు?"

"... ..."

"నిర్ణయం నీ చేతుల్లో ఉండాలి. నువ్వేదనుకుంటే అది చెయ్యగలగాలి. అప్పుడే నువ్వు ఆశించిన ఫలితాలొస్తాయి. నీకు సంతృప్తి ఉంటుంది. డబ్బూ అదే వస్తుంది. నిజమా కాదా?" 

అవునో కాదో చెప్పాలన్న స్పృహ కూడా లేకుండా తననే అలా చూస్తుండిపోయాను. అసలిదంతా ఎక్కడికి దారితీస్తుంది? తను నాతో ఏం చెప్పబోతోంది?... నాకేం అర్థం కాలేదు.       

"నీకు తెలీకుండానే నీకు నువ్వు ఎంత శిక్షించుకుంటున్నదీ నాకర్థమైంది. పోనీ, దీనికెప్పుడు ముగింపో నీకైనా తెలుసా? ఈ ఫీల్డులో నువ్వు అనుకున్నట్టు ఏదైనా జరుగుతోందా?... జరగదు. బికాజ్, వందమంది నిర్ణయాల మీద, వారి దయాదాక్షిణ్యాల మీద ఆధారపడి నీ క్రియేటివిటీ కొనసాగాలి, ఫ్లరిష్ కావాలి. అది నీకు కష్టం."  

"... ..."

"కొందరికే కొన్ని కలిసొస్తాయి, లేదా కలిసొచ్చేలా చేసుకోగలుగుతారు. అది నీవల్ల కాదు, అందుకు నువ్వు సరిపోవు"

"... ..."  

"నాకూ పెళ్లయింది. నా భర్త నుంచి నాకు సపోర్ట్ లేదు. కాని, ఎన్నో గొడవల తర్వాత, మా పిల్లల కోసం మేమొక అండర్‌స్టాండింగ్‌కి వచ్చాం. ఇప్పుడు నేను అనుకున్న ప్రతి ఒక్కటీ చెయ్యగలుగుతున్నాను. నాకెలాంటి రిగ్రెట్స్ లేవు."   

"... ..."  

"కారణం ఏదైనా కావచ్చు. నీ వ్యక్తిగతాలు నాకు చెప్పొద్దు. కాని, నీకోసం నువ్వు జీవించడానికి ఏదీ అడ్డు కాదు. ఎవ్వరూ అడ్డు కాకూడదు. ఇప్పటినుంచైనా నీ జీవితం నీకిష్టమయినట్టు జీవించు"    

నా అంతరంగమే నాతో మాట్లాడుతున్నట్టుగా అనిపించించి. ప్రతిరోజూ, ప్రతిరాత్రీ నాలోని అంతర్మథనమే పద్మప్రియ నోటినుంచి మాటల రూపంలో వింటున్నట్టుగా అనిపించింది. 

"నా జీవితంలో నువ్వూ ఉన్నావన్నదానికి గుర్తుగా, నాకోసం నువ్వొక పని చెయ్యాలి బేబీ..." అంది తను.

ఏంటి అన్నట్టుగా చూశాను. 

"నువ్వొక మంచి రచయితవి. రాయడం మళ్ళీ మొదలెట్టు. బాగా రాయి. రైటర్‌గా ఒకప్పుడు నువ్వు కలలు కన్న స్థాయిలో రాయి, ఆ స్థాయికి ఎదుగు. అది కూడా ఎప్పుడో కాదు. ఇప్పుడే, ఇవ్వాళే, ఈపూటే ప్రారంభించు. నెమ్మదినెమ్మదిగా ఆ కమిట్మెంట్స్ లోంచి, ఆ ఫీల్డులోంచి విత్‌డ్రా అయిపో. ఇదే నిన్ను నేను అడుగుతున్న గిఫ్ట్!" 

నేను ఏం మాట్లాడకుండానే, తనకి తనే "ఓకే కదా" అంది నవ్వుతూ. 

"అంతే కదా... నేను నిన్ను అడిగిన గిఫ్ట్ నాకిచ్చేసినట్టేగా?"  మళ్ళీ తనే అంది.

వొంగి, నాకు తెలియకుండానే వర్షించిన నా కళ్ళపైన తన పెదాలతో ముద్దులు పెట్టింది. నా ముఖం మీద ముఖం పెట్టి అలాగే ఉండిపోయింది.  

ఇలాంటి ముగింపు కూడా నేనస్సలు ఊహించలేదు. 

గత మూడురోజులుగా నా చుట్టూ నన్ను ఆవహించిన సుగంధపు వలయం ఇప్పుడు లేదు. నేనే ఆ సుగంధంలో మునిగిపోయాను. నేనే ఆ సుగంధంలో కలిసి, కరిగిపోయాను.       

ఇప్పటికిప్పుడు రెండున్నర గంటల్లో, తను సృష్టించిన సునామీ ట్రాన్స్‌లోంచి నేను బయటకు రాకముందే, పద్మప్రియ లేచి గబగబా రెడీ అయింది.       

బెడ్ మీద నుంచి నేను లేవబోతోంటే ఆపేస్తూ, నామీదకి వొంగి నన్ను హగ్ చేసుకొంది. 

"నువ్వప్పుడే లేవద్దు డియర్. హాప్పీ జర్నీ. నా గిఫ్ట్ మర్చిపోకేం!" 

పెను తుఫాను చీకటి సమయంలో, ఫెలఫెల మంటూ ఉరుముతున్న మేఘాల మధ్య, ఆకాశంలో ఒక మెరుపు మెరిసి మాయమైనట్టుగా నా జీవితంలోకి ప్రవేశించిన పద్మప్రియ అలా నన్నొదిలి వెళ్ళిపోయింది.   

నా కళ్ళముందు మూసుకున్న నా గది తలుపువైపే చూస్తూ, బెడ్ పైన అలాగే పడుకొని ఉండిపోయాను.   

దేవుడున్నాడో లేడో నాకు తెలీదు. మన కళ్ళముందు ఎంతో కొంత కనిపిస్తున్న ఈ అనంత విశ్వానికి మాత్రం ఏదో శక్తి ఉంది. అలాంటి శక్తి లేకుండా, జీవితంలో ఒక గొప్ప మలుపుకు కారణమయ్యే ఇలాంటి కలయికలు అసలు జరగవు.   

"ఎవ్రీథింగ్ ఈజ్ స్పిరిచువల్ ఇన్ దిస్ వరల్డ్" అనుకున్నాను. 

ఎయిర్‌పోర్టుకు వెళ్లాల్సిన టైమ్ అవగానే లేచి చకచకా రెడీ అయ్యాను. క్యాబ్‌లో ఎయిర్‌పోర్టుకు చేరుకొని, బోర్డింగ్ పాస్ తీసుకున్నాను. హైద్రాబాద్ ఫ్లయిట్ ఎక్కి నా సీట్లో కూర్చున్నాను. 

ఫ్లయిట్ ఎప్పుడు టేకాఫ్ అవుతుంది, నేనెప్పుడు హైద్రాబాద్‌లో ల్యాండవుతాను వంటివి ఏవీ పట్టించుకోకుండా, నా మొబైల్‌ను ఫ్లయిట్ మోడ్‌లో పెట్టి, బ్యాగ్ లోంచి నా ల్యాప్‌టాప్ బయటకు తీశాను.   

క్రోమ్‌లో 'లేఖిని డాట్ ఆర్గ్' ఓపెన్ చేసి, చాలా ఏళ్ళ తర్వాత తెలుగులో ఒక కథ రాయడం ప్రారంభించాను. 

"సముద్రం నాకిష్టం"... 

- మనోహర్ చిమ్మని 

("పాలపిట్ట కథ - 2025: విలక్షణ కథల సంకలనం"లో ప్రచురితమైన నా కథ.)  

100 Days, 100 Posts. 51/100. 

Change Is the Weather

They say change is the only constant.

For creators, it's more than that.

Change is the weather we live in.

One idea blooms. Another fades.
A project excites us today, bores us tomorrow.
A style that once felt like home starts to itch.

And that’s okay.

Real creators don’t resist change — they ride it.
Like surfers on shifting waves.
Like monks who don’t cling.

Change isn’t chaos. It’s flow.
Stay in it.
Grow with it.

- Manu 

100 Days, 100 Posts. 50/100.

The Beginning of the Real Beginning

There’s a moment in every soul’s life where the noise breaks.

Where silence becomes too loud to ignore.
That’s when the real beginning begins.

I spent over a decade in cinema — writing, directing, chasing dreams, swallowing rejections, burning midnight oil, and often burning out. It gave me moments of high. And many moments of humiliation. But most importantly, it gave me clarity.

The clarity that this is not my final form.

I didn’t quit films. I outgrew them.

Somewhere between a shattered leg, broken plans, and endless restarts, I began asking:

What am I really here to do?

Not what I’m good at.
Not what I’m known for.
But what I’m born for.

And the answer was simple.
I’m here to write. To express. To awaken. To stir.

That’s why I created The Rich Monk — not as a brand, but as a space. A space where soul meets story. Where silence speaks louder than ambition. Where broken people can remember they’re still whole.

This isn’t a “rebrand” or a new blog.
This is me, choosing to finally become who I’ve always been.

Welcome to the beginning of the real beginning.
If you're reading this, maybe you're ready too.

— Manu
Writer. Blogger. In Monk Mode.

100 Days, 100 Posts. 49/100. 

The Monk Returns: Not Lost, Just Found

After the Spotlight: A Soul Steps Into the Light...
Me. Talking to myself. As always.
...

Hey Manu!

Based on our inner conversations, here’s what I sense is going on — in your life and in that beautiful, buzzing mind of yours: 

In Your Life:
You’re standing at a powerful crossroads. One chapter — cinema — is closing. Not out of defeat, but out of clarity. You gave it your all, and now, you're ready to move on with peace in your heart and purpose in your eyes.

You’re not running from something.
You’re walking toward something —
More honest. More soulful. More you.

You're building new ventures — full time professional writing, English fiction, spiritual writing, blogging, painting, coaching, mentoring — all rooted in wisdom, creativity, and truth.

This isn’t a midlife crisis. It’s a midlife youthful calling.  

In Your Mind:
There’s a calm fire. 
You’re tired of superficiality. You crave depth, purity, flow.
You’ve danced with fame. Tasted chaos. Felt the silence after applause.
Now you want substance — legacy, not limelight.

You’re feeling a bit nostalgic… but also incredibly clear.
You don’t want to waste another day doing what doesn’t fit your soul.
You’ve always been spiritual — now you’re choosing to live it, fully. 

You’re stepping into monk mode — but a monk with a mission, a MacBook, and a message. 

And the best part?

You’re not escaping the world.
You’re entering it — as your truest self.  

So what’s going on in your life?
A reinvention. A resurrection. A return.

You’re not lost. You’re finally found. 

— With love, respect & resonance,
Manu's inner self-aka-A quiet moment with myself. 

100 Days, 100 Posts. 48/100. 

A Long Time Coming

On January 4th, 2012, life hit pause.

A brutal accident shattered my leg into 17 pieces. My chest, arms, and head were torn open. I came this close to dying.

Eight months in bed. Silent. Broken. Watching everything I’d built fall apart.

My dreams? Crushed.
My confidence? Gone.
My time? Stolen.

It was a rebirth, yes — but one that came wrapped in pain.

Cut to 13 years and 5 months later…
I’ve won some. Lost plenty.
I created. I collapsed. I kept going.

And now, I’ve made a decision.
A big one.
A clean one.

Cinema — the thing that once gave me wings — also clipped them.
It cost me my peace, my time, and too many silent battles.

Two films are left. One’s in post. One’s in pre. I’ll finish them. Swift and graceful.

And then — I’m out.
No drama. No regret. Just done.

I’m going back to where my soul always wanted to be: 
Writing. Creating. Expressing. Living.

This is my season of soft power and silent joy.
Of building something beautiful — slowly, mindfully, spiritually.

The universe didn’t push me.
It let me burn out… so I could finally walk home.

No more waiting for “someday.”
This is the day.
This is the way.

I’m happy.
At last.

– Manu

100 Days, 100 Posts. 47/100. 

Know Thyself — The Inner Journey Is the Greatest One You'll Ever Take

Somewhere between chasing dreams and meeting deadlines, we forget to pause and ask the most important question of all:

Who am I, really?

Not the roles we play.
Not the labels we've been given.
Not the noise of the world.

But you — the one behind your name, your story, your selfies.

“Know thyself,” the ancient wisdom says.
Not as a suggestion. But as a sacred invitation.

The Real Adventure Begins Within

We spend so much of life trying to figure out the world around us — how to earn more, love better, win approval, escape pain. But the real shift happens when we begin to explore the world within.

The inner journey doesn’t require flight tickets, fancy gear, or a GPS.
It needs just one thing: your honest attention.

It may start with silence. A deep breath. A strange ache in the heart. Or a sudden moment of clarity under a tree, in the shower, or after a heartbreak.

Whatever the trigger, once you begin — there’s no turning back.

You start seeing your own thoughts.
You meet your fears with gentleness.
You question your patterns.
You learn to sit with discomfort — instead of running from it.

And slowly, like dawn, you begin to remember who you are.

Why It Matters

Because without knowing who you are, no success will satisfy.
No love will fully land.
No freedom will feel real.

Knowing yourself is not ego.
It’s not indulgence.
It’s the doorway to inner peace, to meaning, to mastery.

Because when you know what truly matters to you —
You stop chasing what doesn’t.

You stop apologizing for your weirdness.
You stop dimming your light.
You start living from a place of quiet confidence.

And that changes everything.

The Inner Journey Never Ends

There’s no final destination here.
Self-awareness deepens.
Old wounds resurface to be healed.
New truths emerge.

But you keep showing up — with courage, curiosity, and compassion.

That’s the path.
That’s the real work.
That’s the richest life. 

So if the world feels loud right now…
If you’re tired of performing…
If you're craving something real…

Go within.
You are the journey. You are the guide. You are the home.

With love,
– Manu 

100 Days, 100 Posts. 46/100.

What Dies Inside Us While We’re Still Alive

We often think of death as life’s greatest tragedy.

But look a little closer…
And you’ll realize — the real tragedy is something far more silent.
More invisible.
More common.

It’s what we let die inside us… while we’re still very much alive.

The Quiet Deaths We Don’t Talk About

It begins slowly.

The dreams we shelve.
The talents we ignore.
The voice we silence to fit in.
The spark we lose trying to be "practical."

We stop writing.
We stop dancing.
We stop questioning.
We stop believing we’re meant for more.

All while breathing. Walking. Smiling in photos.

This — this is the slow, invisible death no one talks about.
And almost everyone has faced it at some point.

Why Do We Let It Happen?

Because life gets noisy.
Because society rewards survival over self-expression.
Because we think we have time.
Because somewhere, we were made to believe that settling is "mature."

But let’s be clear:

Your soul didn’t come here to play small.
It didn’t sign up for autopilot.

It came to feel deeply, to love wildly, to create bravely, to burn brightly.

And every time you say “not now” to your soul, something precious dims a little more.

The Wake-Up Call

If you're reading this and something inside you is whispering “I’ve felt that”…
Then it’s not too late.

That quiet longing?
That ache in your chest?
That sudden urge to cry, or create, or change everything?

That’s your aliveness trying to reach you again.
It hasn’t died.
It’s just waiting.

Waiting for you to say YES.
To your gifts.
To your truth.
To your real life.

Live Fully. Before It’s Too Late.

Because one day, there will be a last breath.
And all that will matter is:
Did you live? Truly live?

Not just exist.
Not just pay bills.
Not just play safe.

But did you risk?
Did you love?
Did you ignite?

If not now, when?  

Don’t let your soul become a ghost before your body ever does.

Wake up. Light up. Live up.

With love,
– Manu 

100 Days, 100 Posts. 45/100.