కొందరు చెప్పుకుంటారు. కొందరు చెప్పుకోలేరు. కొందరు అసలు అలాంటి విషాద ఛాయలను గుర్తుతెచ్చుకోడానికే ఇష్టపడరు. వాటిని మర్చిపోడానికి అనుక్షణం నానా తంటాలుపడుతుంటారు.
బయటికి మాత్రం కనిపించరు. అలా కనిపించాలనుకోరు.
బయటికి మాత్రం కనిపించరు. అలా కనిపించాలనుకోరు.
అంతమాత్రాన "వారంతా ఆనందంగానే ఉన్నారు. దేవుడు నా ఒక్కరికే ఎందుకిలా చేశాడు" అనుకోవడం ఏదైతే ఉందో... అది మరింత పెద్ద విషాదం.
మిగిలిందేదైనా శుద్ధ దండగ.
ఇది నా అభిప్రాయం మాత్రమే. ఎవరినైనా సరే, "మీరు ఇలాగే ఉండాలి" అని చెప్పడానికి నేనెవర్ని?
కాని మనవాళ్ళు అనుకున్నవారు ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకోవడం కూడా తప్పు కాదు.
కట్ చేస్తే -
మన చేతుల్లో మిగిలిన ఈ కొంచెం సమయాన్ని మనకిష్టమైనట్టుగా బ్రతకడం ఎలా అన్నదొక్కటే మన లక్ష్యం కావాలి.
ఇది నా అభిప్రాయం మాత్రమే. ఎవరినైనా సరే, "మీరు ఇలాగే ఉండాలి" అని చెప్పడానికి నేనెవర్ని?
కాని మనవాళ్ళు అనుకున్నవారు ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకోవడం కూడా తప్పు కాదు.
కట్ చేస్తే -
హెలెన్ కెల్లర్ జీవితాన్ని మించిన విషాదముందా?
లేదు.
ఆమె చేసిన పనుల్లో గాని, ఆమె రాతల్లో గాని అదంతా అసలు లేశమాత్రంగానైనా తొంగిచూడలేదు.
లేదు.
ఆమె చేసిన పనుల్లో గాని, ఆమె రాతల్లో గాని అదంతా అసలు లేశమాత్రంగానైనా తొంగిచూడలేదు.
జీవితంలోనే విషాదం ఉందని, ఇక అదంతా మన రచనల్లోనూ ప్రతిబింబించాలి అంటే ప్రపంచ సాహిత్యమంతా పూర్తిగా ట్రాజెడీలమయమైపోయుండేది.
థాంక్ గాడ్, అలా జరుగలేదు.
థాంక్ గాడ్, అలా జరుగలేదు.
- మనూ
100 Days, 100 Posts. 67/100.
100 Days, 100 Posts. 67/100.
No comments:
Post a Comment
Thanks for your time!
- Manohar Chimmani