జ్ఞాపకాలే బాగుంటాయ్!

మా అమ్మానాన్నలకు మేం అయిదుగురం అబ్బాయిలమే. 

నాకు కూడా ఇద్దరూ అబ్బాయిలే.  

ఇది ఒక లోటు అని మా పేరెంట్స్ ఇద్దరూ బాగా ఫీలవుతుంటే నేను లైట్ తీసుకునేవాణ్ణి. కాని, ఇంట్లో ఒక అమ్మాయైనా లేకపోవడం నిజంగా లోటేనని కొన్ని కొన్ని సందర్భాల్లో లోపల్లోపలే బాగా ఫీలయ్యేవాణ్ణి.

కొన్ని షేర్ చేసుకోడానికో, కొన్ని దాచుకోడానికో, కొన్ని సలహాలు తీసుకోడానికో, కొన్ని సహాయాలు అడగడానికో... ఒక అక్కో చెల్లో నిజంగా అవసరం. 

నా జీవితాన్నే సంపూర్ణంగా మార్చివేయగలిగిన ఒకటి రెండు అతి ముఖ్యమైన సందర్భాల్లో... నేనిది చాలా పెద్ద లోటుగా ఫీలయ్యాను. కాని, ఎప్పుడూ ఎవ్వరిదగ్గరా బయటపడలేదు.  

 

కట్ చేస్తే - 

మా చిన్నప్పుడు (వరంగల్లో) మా చిన్నమ్మల కూతుళ్ళు... ఇందిర, మంజుల... ఇద్దరూ ప్రతి రాఖీ పండుగకు టంచన్‌గా టైమ్‌కు మా ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు. వాళ్ళు ఎప్పుడొస్తారా అని ఎదురుచూసేవాళ్ళం. ఈసారి ఏ మాడల్ రాఖీలు తెస్తారా అని గెస్ చేస్తుండేవాళ్లం.

కొత్త రాఖీలు పట్టుకొని మా చెల్లెళ్ళు వస్తున్నారన్న ఆ ఊహ... ఆ ఎదురుచూపు కూడా చాలా ఆనందంగా ఉండేది.

మా అందర్నీ వరుసగా పీటలమీద కూర్చోబెట్టి, బొట్టుపెట్టి, నోట్లో చక్కెర పోసి... తర్వాత రాఖీలు కట్టేవాళ్ళు మా ఇందిర, మంజుల.  

వాళ్లకి మా అమ్మ రాఖీ పండుగ కట్నం డబ్బులు ఇచ్చేది. కొన్నిసార్లు బట్టలు పెట్టేది. అది పద్ధతి. 

ఇక ఆ రోజంతా మాకు పండగే.  

ఇలాంటిదే - ప్రతి మూడేళ్ళకో, నాలుగేళ్ళకో ఒకసారి "కుడుకలు ఇవ్వటం" అనే పండుగ ఒకటి వచ్చేది. ఇందిర, మంజుల వచ్చి మాకు కుడుకలు ఇచ్చి, నోటి నిండా చక్కెర పోసేవారు. ఈ పండుగ సమయంలో కూడా మా ఇందిర, మంజుల ఎప్పుడొస్తారా అని ఎదురుచూసేవాళ్లం మేము. 

ఈ రెండు సందర్భాల్లోనూ ఇందిర, మంజులకు డబ్బులు ఇవ్వటం, బట్టలు పెట్టడం ఇవన్నీ పద్ధతి ప్రకారం మా అమ్మ బాగా చేసేది. 

థాంక్స్ టు మన సంప్రదాయం, సంసృతి, మన సనాతన ధర్మం... నిష్కల్మశమైన అప్పటి ప్రేమలు అంత అద్భుతంగా, అంత ఆనందమయంగా ఉండేవి.      

కట్ చేస్తే - 

1983లో నేను వరంగల్ వదిలేసి హైద్రాబాద్‌కు వచ్చాను...

హైద్రాబాద్‌లో నేను హెచ్ ఎం టి లో మెషినిస్టుగా పనిచేస్తున్నప్పుడు నా రూమ్‌కు పోస్ట్ ద్వారా వచ్చేవి రాఖీలు.

తర్వాత యూనివర్సిటీలో చదువుకొంటున్నప్పుడు ఓయూలో నా హాస్టల్‌కు కూడా పోస్ట్‌లో వచ్చేవి రాఖీలు.

తర్వాత నేను నవోదయ విద్యాలయ, గుంటూరులో పనిచేస్తున్నప్పుడు... ఆలిండియా రేడియో ఎఫ్ ఎం కర్నూల్లో పనిచేస్తున్నప్పుడు కూడా మా ఇందిర, మంజుల రాఖీలను పోస్టులో కనీసం రెండురోజుల ముందుగానే చేరేలా పంపేవాళ్ళు.

నా పెళ్లయిన కొత్తలో కూడా ఒకటి రెండేళ్ళు రాఖీలు పోస్టులో వచ్చాయి నాకు. 

 

అంతే. నాకు అంతవరకే గుర్తుంది.

క్రమంగా రాఖీలు పోస్టులో రావడం ఆగిపోయింది. కుడుకలు ఇచ్చే పండుగ గురించి పూర్తిగా మర్చిపోయాను. 

తర్వాత్తర్వాత మేము కలుసుకున్నది కూడా చాలా తక్కువసార్లే. 

వరంగల్‌లోని మా బంధువులందరితో దాదాపు నా కనెక్షన్ కట్ అయిపోయింది. ఏ స్థాయిలో కట్ అయిపోయిందంటే - అక్కడ వరంగల్లో ఏదైనా ఫంక్షన్ అయితే పిలవడానికి కూడా నేను వారికి గుర్తుకురానంతగా! 

కట్ చేస్తే - 

ఎవరు ఎలా మారినా, ఏవి ఎలా మారినా... అవన్నీ చిన్నప్పటి నా జ్ఞాపకాలను ఏ మాత్రం మార్చలేవు. 

ఆ తర్వాత కూడా, నా జీవితంలోని ప్రతి దశలోనూ, నేను ఏరి కోరి ప్రోదిచేసుకున్న నాకిష్టమైన ఇంకెన్నో జ్ఞాపకాలను కూడా ఎవ్వరూ మార్చలేరు.  

ఆ జ్ఞాపకాలు చాలు నాకు.    

అందుకే -

మళ్ళీ ఇంకొక్కసారి, 

ఈ జన్మలో చివరిసారి,

నేను నేనుగానే మారి, 

నన్ను నేను పునర్నిర్మించుకొంటూ 

మళ్ళీ ప్రేమించడం మొదలెట్టాను...

నా జ్ఞాపకాలనూ,

ఆ జ్ఞాపకాలకు కారణమైనవారినీ. 

***

అందరికీ రాఖీ పండుగ శుభాకాంక్షలు! 
- మనోహర్ చిమ్మని